Διαλέγεις τη «λαϊκή απογευµατινή» – έτσι δεν τη λέγαµε παλιά; – επειδή θέλεις να µαζευτείς πιο νωρίς στο σπίτι. Υπολογίζεις, βεβαίως βεβαίως, χωρίς τους υπόλοιπους θεατρόφιλους. Στις οκτώ θα ξεκινούσε η παράσταση; Οκτώ και δέκα και ακόµη έρχονται. Οκτώ και είκοσι και ακόµη έρχονται. Οκτώ και µισή και εξακολουθούν να έρχονται: Τέσσερα νέα παιδιά µπαίνουν χαλαρά και άνετα, µιλώντας µεταξύ τους και σπεύδοντας να χαιρετήσουν τους φίλους τους που κάθονταν στο απέναντι διάζωµα. Καµία συναίσθηση τού πόσο γαϊδουρινά φέρονται στους υπόλοιπους θεατές, τουλάχιστον σε εκείνους που είχαν φροντίσει να φτάσουν στην ώρα τους. Τελικά η παράσταση άρχισε στις 8.35, µε καθυστέρηση µεγαλύτερη της µισής ώρας. Επειτα από δέκα λεπτά, ενώ όλοι οι ηθοποιοί βρίσκονταν στη σκηνή, η πόρτα άνοιξε ξανά για να µπουν τρεις κυρίες, µαζί τους και η ταξιθέτρια µε τον φακό για να τις οδηγήσει στις θέσεις τους. Προσπερνώ την ενόχληση ηµών που µας σήκωσαν και µας ξενύχιασαν µέσα στα σκοτάδια προκειµένου να βολευτούν, και σκέφτοµαι πόσο δύσκολο θα είναι αυτό για τον ηθοποιό. Οταν, τη στιγµή που συγκεντρωµένος προσπαθεί να παίξει, έρχεται ο καθυστερηµένος θεατής για να του δηµιουργήσει αναστάτωση, να τον µπερδέψει και να τον συγχύσει. Φταίνε όµως πολύ και τα θέατρα για αυτή την κατάσταση που παρατηρώ από παιδί να επικρατεί σε όλες τις σκηνές µας και που σε καµία χώρα της Ευρώπης – όπου τουλάχιστον έχω εγώ παρακολουθήσει θεάµατα – δεν συµβαίνει. Φταίνε που περιµένουν τους καθυστερηµένους, αντί να αρχίσουν στην ώρα τους. Θα µου πείτε, τότε θα παίζουν µισογεµάτα, σχεδόν άδεια. Μία φορά όµως θα τον κλείσουν έξω τον απερίγραπτο που θεωρεί πως χωρίς την παρουσία του παράσταση δεν αρχίζει, δύο φορές θα τον κλείσουν έξω, την τρίτη θα έρθει στην ώρα του. Ακόµη και αν δεν έχει καταλάβει πόσο προσβλητική είναι η τακτική του για εκείνους που πάντα περιµένουν και που ποτέ δεν τους περιµένουν. Πόσο προσβλητική είναι και για τους ηθοποιούς. Οσο για τις κλασικές ελληνικές δικαιολογίες, που τη µία «έχει απίστευτη κίνηση, µα πού πάνε όλοι;», που την άλλη «µε πήρε η µάνα µου τηλέφωνο την ώρα που ήµουν στην πόρτα και δεν µε άφηνε να κλείσω», και την παράλλη «δεν θα το πιστέψεις, αλλά είχε παρκάρει ένας εξωγήινος µε τεράστιες κεραίες µπροστά στο γκαράζ και δεν µπορούσα να βγάλω το αυτοκίνητο»… Κυρίες και κύριοι, όλοι στην ίδια πόλη, όλοι στην ίδια χώρα ζούµε και όλοι γνωρίζουµε πολύ καλά ποιες ηµέρες και ποιες ώρες πρέπει να ξεκινήσουµε λίγο πιο νωρίς αν δεν θέλουµε να αργήσουµε. Οπως γνωρίζουµε και πώς µπορούµε να αναγκάσουµε έναν εξωγήινο να εξαφανιστεί στο πι και φι από την είσοδο του πάρκινγκ µας. Εκτός αν δεν µας ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτοµέρειες. ´Η αν θέλουµε να αργούµε για να κάνουµε εντύπωση. ´Η αν απλά και µόνο, «χαλάρωσε και απόλαυσέ το, ρε φίλε, στην Ελλάδα ζούµε!». Και αυτό το άκουσα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
