Thank You for the Music!

Ακούγοντας πως οι ABBA, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες µετά τη διάλυσή τους, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη δισκογραφία, αναρωτήθηκα: Γιατί; Γιατί στα εβδοµηντατόσα χρόνια τους (71 είναι η Ανιέτα, 74 ο Μπένι, 75 η Ανι-Φριντ και 76 ο Μπγιορν) να τσαλακώσουν την άψογη εικόνα που είχαν αφήσει, όταν µάλιστα είναι χορτασµένοι από δόξα και χρήµα; Ακούγοντας τα δύο νέα τραγούδια που κυκλοφόρησαν, το ξανασκέφτηκα: Γιατί όχι; Γιατί να µην επιστρέψουν όταν µπορούν πάντα να γράφουν και να τραγουδούν ποπ διαµαντάκια; Ακόµα και αν οι ίδιοι δεν έχουν ανάγκη από περισσότερα χειροκροτήµατα και χρήµατα, εµείς, την εποχή των καλλιτεχνικών εκπτώσεων, της κακής (συχνά) µουσικής και της χυδαιότητας, έχουµε ανάγκη από τέτοιες παρουσίες. Το «I Still Have Faith in You» και το «Don’t Shut Me Down», όπως είναι οι τίτλοι των νέων τραγουδιών τους, ενθουσίασαν το διεθνές κοινό, όπως φάνηκε από τα χιλιάδες διθυραµβικά σχόλια που πήραν µερικές µόνο ώρες µετά την κυκλοφορία τους. Δεν γνωρίζω πώς µπορεί να ακούγονται στα αφτιά εκείνων που δεν έζησαν το φαινόµενο ABBA στη γέννησή του και που δεν χόρεψαν µε τις δεκάδες επιτυχίες τους στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Για εµάς όµως που λιώσαµε τους δίσκους τους στα πάρτι µας, η µελωδική επιστροφή τους έδωσε µια καλή αφορµή για να ξαναθυµηθούµε: Τα βράδια που προσπαθούσαµε να πετύχουµε στην κιθάρα τα ακόρντα του «Fernando» και του «Chiquitita», για να «δολοφονήσουµε» τελικά και τα δύο κοµµάτια µε τα φάλτσα µας, τους ξέφρενους χορούς που κάναµε µε το «Waterloo» και το «SOS» στα γενέθλια και σε άλλες µαζώξεις, τα απογεύµατα που µαζευόµασταν για να διαβάσουµε και τελικά λιώναµε τη βελόνα του πικάπ ακούγοντας ξανά και ξανά το «I Do, I Do, I Do, I Do, I Do», το «Knowing Me, Knowing You», το «Voulez Vous»… Ο «πόλεµος» ανάµεσα στους «καρεκλάδες», όπως αποκαλούνταν κοροϊδευτικά οι φίλοι της ντίσκο, και τους ροκάδες, που θεωρούνταν πιο µάγκες («καλύτερα µιας ώρας ελεύθερος ροκάς παρά σαράντα χρόνια καρεκλάς!» λέγανε), αναβίωσε στη µνήµη µου, σε µια νοσταλγική επιστροφή σε εκείνα τα όµορφα χρόνια τα οποία τότε δεν γνώριζα πόσο όµορφα ήταν και πόσο τυχερός ήµουν που µπορούσα να τα ζήσω. Οι ΑΒΒΑ τα είχαν ντύσει µε τη µουσική τους. Τώρα που έχουν πάρει τη θέση η οποία τους αξίζει στην Ιστορία και που θεωρούνται ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήµατα της διεθνούς σκηνής, µπορώ να αποκαλύψω ανερυθρίαστα πως υπήρξα κι εγώ καρεκλάς. Ακούω µε συγκίνηση τα δύο νέα τραγούδια τους και περιµένω και τα υπόλοιπα, αυτά που θα ακουστούν και στην περιοδεία που θα κάνουν, όχι οι ίδιοι οι τραγουδιστές, αλλά τα ολογράµµατά τους – άλλαξαν οι εποχές. Χαίροµαι που, γράφοντας ξανά µουσική, οι ΑΒΒΑ επιβεβαιώνουν τη διαχρονικότητα του ταλέντου τους. Που το κοινό δεν τους χειροκροτεί µόνο για αυτό που ήταν, από σεβασµό, αλλά και για αυτό που κάνουν τώρα, γιατί το αξίζουν. Eνα «Thank You for the Music» (για να δανειστώ τον τίτλο µιας ακόµα από τις δεκάδες επιτυχίες τους) είναι λίγο!