Ενας σαγηνευτικός πίδακας χρωμάτων. Εργα που βυθίζονται μέσα σε ένα αφηρημένο, ονειρικό και συνάμα πλαισιωμένο με ψήγματα πραγματικότητας περιβάλλον. Εργα που δεν επιδιώκουν την αυθεντία της μιας ανάγνωσης, αλλά που ίσα-ίσα ενθαρρύνουν την πολλαπλή νοηματοδότηση, ακόμα και όταν ο ζωγράφος επιλέγει να ξετυλίξει τον μίτο της έμπνευσής του ενσωματώνοντας μια αποκομμένη λέξη ή μια φράση στο τελάρο του. Αμφίσημες εικόνες που τελικά κινητοποιούν ψυχικές διεργασίες στον παρατηρητή. Αυτό είναι το ζωγραφικό σύμπαν του εικαστικού Θανάση Καραμήτα, ενός καλλιτέχνη ευαίσθητου που δεν αγαπά τους μονολόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ερώτηση «ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που έχετε δεχθεί ποτέ;» εκείνος απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη: «Κάποτε ένας κύριος μου είπε: «Ξέρεις, δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις, αλλά μου αρέσει αυτό που κάνεις». Αυτό σήμαινε δηλαδή ότι κάτι τον άγγιξε. Nαι, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να σου αρέσει κάτι στο 100%. Το ζητούμενο όμως είναι να μη σου περάσει αδιάφορο. Να ανοίξει μια κουβέντα. Να προκύψει μια σύμπτωση απόψεων και – γιατί όχι; – μια αντίρρηση…».
Πράγματι, ο Θανάσης Καραμήτας θέλει να συνδιαλαγεί με τον άνθρωπο που παρατηρεί τον καμβά του. Αυτό άλλωστε αποκαλύπτουν και τα έργα της νέας έκθεσής του με τίτλο «H ποιητική του χώρου», η οποία φιλοξενείται στην γκαλερί Τεχνοχώρος στα Ιωάννινα μέχρι τις 30 Μαΐου. Οπως σωστά σημειώνει και η κριτικός και ιστορικός τέχνης Ειρήνη Γρηγοριάδου: «Οι χώροι του Καραμήτα παραπέμπουν σε αυτό που ο γάλλος φιλόσοφος Γκαστόν Μπασλάρ ονομάζει «ποιητική του χώρου», στην ποιητική της φαντασίας, των συναισθημάτων, των αισθήσεων, της γεωμετρίας, αντιπαραθέτοντας μεταβατικές καταστάσεις. Πρόκειται για οριακούς χώρους στους οποίους συνδιαλέγονται το οικείο με το ανοίκειο, το μέσα με το έξω, η κίνηση με τη στάση, η ασφάλεια με την αβεβαιότητα, η ελευθερία με την απαγόρευση».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
