Πριν από οκτώ χρόνια ο καταξιωμένος φωτογράφος μόδας Τέρι Τσιόλις αποφάσισε να ανοίξει το φωτογραφικό του στούντιο στη Νέα Υόρκη σε απλούς, καθημερινούς ανθρώπους απευθύνοντας πρόσκληση στα κοινωνικά δίκτυα: «Γεια σας! Θα βρίσκομαι στο στούντιό μου για φωτογράφιση πορτρέτων. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα, μέγεθος, φύλο ή θρησκεία. Επικοινωνήστε μαζί μου εάν ενδιαφέρεστε». Και μάλλον δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε. Μια συλλογή πορτρέτων, ύμνος στη συμπερίληψη και στη διαφορετικότητα. Εννοιες που, όπως μας εξηγεί και ο ίδιος, μπορεί σήμερα να είναι παγκόσμια τάση, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο και όταν ξεκίνησε το project του: «Ηταν πολύ σημαντικό να καταλάβουν και να μην περιμένουν από εμένα μια φωτογραφία μόδας, αλλά και να μη φοβηθούν από το γεγονός ότι φωτογραφίζω μοντέλα και διασημότητες, κάτι που αγαπώ και αποτελεί μια πλευρά της προσωπικότητάς μου, αλλά όχι όλες. Πιστεύω ότι αυτά τα πορτρέτα αντικατοπτρίζουν αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι και χαίρομαι να βρίσκομαι ανάμεσά τους. Δεν είμαι πολύ κοινωνικός, αλλά μου αρέσει να αλληλεπιδρώ ως ένας προς έναν. Ηθελα να τους συμπεριλάβω όλους, κάθε οπτική, θρησκεία, μέγεθος, χρώμα, φύλο. Να αισθάνονται όλοι ότι τους προσκάλεσα».
Ο φωτογράφος, που έχει κάνει εξώφυλλα για τους περισσότερους διεθνείς τίτλους της μόδας και έχει απαθανατίσει με τον φακό του μεταξύ άλλων λαμπερές σταρ, όπως οι Τζέιν Φόντα, Iζαμπέλα Ροσελίνι, Γκουίνεθ Πάλτροου, Ριάνα και Μάργκο Ρόμπι, έμαθε πολλά για τους ανθρώπους μέσα από αυτό το project. «Το ένα πράγμα που έλεγαν όλοι ήταν: «Δεν είμαι φωτογενής. Φαίνομαι απαίσιος/α σε φωτογραφίες». Και τους απαντούσα: «Επειδή δεν σε έχω φωτογραφίσει εγώ». Οι άνθρωποι βλέπουν τους εαυτούς τους πολύ διαφορετικά από ό,τι τους βλέπουν οι άλλοι. Εγώ κοιτάζω ολόκληρο το πακέτο και το καλύτερο χαρακτηριστικό τους, είτε αυτό είναι η προσωπικότητα, τα μάτια ή οτιδήποτε άλλο. Ηταν αρκετοί εκείνοι που μου έστειλαν μήνυμα λέγοντάς μου ότι στην αρχή δεν τους άρεσε η φωτογραφία τους, αλλά μετά τους άρεσε πολύ. Ποζάρουν μπροστά μου και με εμπιστεύονται να τους φωτογραφίσω όπως θέλω εγώ. Τους βγάζω από την «άνεσή» τους. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Οσοι έρχονται είναι γενναίοι και το κάνουν για διάφορους, δικούς τους λόγους. Δεν θέλω να ακουστώ κλισέ, αλλά υπάρχει κάτι στον καθέναν στο οποίο ανταποκρίνομαι. Οταν τους γνωρίζω, βλέπω κάτι από τον εαυτό μου. Ο κόσμος της μόδας έχει να κάνει με τον μύθο. Παίρνεις ένα φόρεμα και δημιουργείς μια ιστορία γύρω από αυτό. Στο project, όμως, με τα πορτρέτα έχεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να ποζάρουν. Και ήμουν μόνο εγώ απέναντί τους. Οταν φωτογραφίζεις κάποιον, υπάρχει μια στιγμή που σου ανοίγει ένα παράθυρο και σε αφήνει να μπεις μέσα. Είναι μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή και αν δεν την αδράξεις τότε, μπορεί να τη χάσεις».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
