«Λοιπόν, υπήρχε ένας γιαπωνέζος συλλέκτης ο οποίος ήθελε να τον θάψουν με ένα έργο του Βαν Γκογκ που ανήκε στη συλλογή του. Αυτό με εκφράζει απόλυτα. Είναι ένας απίστευτος ρομαντισμός». Ο Τάσος Μαντζαβίνος το λέει και το εννοεί, στο κάτω-κάτω είναι ένας μανιώδης συλλέκτης, ένας «εθισμένος», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Καθώς μας ξεναγεί στο εργαστήριό του στο Χαλάνδρι, ένα διαμέρισμα στο οποίο δεν έχει μείνει ούτε σπιθαμή χωρίς να φιλοξενεί παιχνίδια της δεκαετίας του ’50 και του ’60 και όπου μπορείς να διακρίνεις διάσπαρτα ορισμένα έργα δικά του, νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή, εγκλωβισμένοι σε ένα μακρινό πλέον παρελθόν, όπου συνυπάρχουν λαϊκά σύμβολα και πλανάται η σοφία ζωγράφων όπως ο Φώτης Κόντογλου.
Η συνάντησή μας έγινε με αφορμή την επερχόμενη έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς με τίτλο «Εγώ και ο δράκος», στην οποία θα παρουσιάσει πίνακες και κατασκευές, αυτά τα… μαντζαβίνεια «κοσμήματα» που έχει συγκολλήσει, σκαλίσει και τελικά ζωγραφίσει, συνοψίζοντας τελικά μύθους και παραδόσεις. Είναι μια έκθεση αφιερωμένη στον Αγγελο Δεληβορριά (1937-2018), με τον οποίο είχε ξεκινήσει να συνομιλεί για τη διοργάνωσή της, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Πινακοθήκη Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου. Επιμελητής της είναι ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλωνάς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
