Takis στην Tate Modern

«Η πιο μεγάλη φυσιογνωμία στην τέχνη του 20ού αιώνα, ο Μαρσέλ Ντισάν, είχε δηλώσει από το 1962 ότι «ο Takis κάνει την τέταρτη διάσταση». Επειδή όμως δεν τρέχω πίσω από τα media, δεν έγινε γνωστό». Αυτά έλεγε, μεταξύ άλλων, ο Τakis σε μια συνέντευξή μας το 2015 επ’ αφορμή της μεγάλης αναδρομικής του στο Palais de Tokyo που διοργανώθηκε εκείνη τη χρονιά. O Παναγιώτης Βασιλάκης (1925-), αυτοδίδακτος στην τέχνη από συνειδητή επιλογή, δεν υπήρξε ποτέ ένας ταπεινός άνθρωπος. Αλλωστε, χωρίς την αδάμαστη ορμητικότητά του δεν θα έφθανε να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Κινητικής Τέχνης και να έχει ορισμένα από τα σημαντικότερα μουσεία της υφηλίου να «τρέχουν» εκείνα από πίσω του για να διοργανώσουν εκθέσεις με την ιδιοφυή δουλειά του. Τώρα, για παράδειγμα, ήρθε η σειρά της Tate Modern. Από τις 3 Ιουλίου ο «ναός» της σύγχρονης τέχνης στο Λονδίνο θα παρουσιάσει μια μεγάλη αναδρομική αφιερωμένη στο έργο του, τη μεγαλύτερη που έχει στηθεί ποτέ στη Μ. Βρετανία. Μάλιστα, θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε και στην Ελλάδα, καθώς αποτελεί συνδιοργάνωση της Tate Modern με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης (Museu d’Art Contemporani de Barcelona) όπου θα παρουσιαστεί η έκθεση στις 21 Νοεμβρίου 2019, αλλά και με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης όπου θα συνεχίσει την πορεία της από τις 20 Μαΐου 2020 – ενδεχομένως μοιρασμένη ανάμεσα στους χώρους στο κέντρο της Αθήνας και στο Ιδρυμα Takis-Κέντρο Ερευνών για την Τέχνη και τις Επιστήμες (ΚΕΤΕ) στο Γεροβουνό Αττικής, όπου θα εκτεθούν τα πολύ μεγάλα έργα όπως πληροφορεί το
ΒΗΜΑgazino ο διευθυντής του ΚΕΤΕ, Γιώργος Νακούδης. Η επιμέλειά της ανήκει στον καλό φίλο του Takis, τον συγγραφέα και επιμελητή Γκάι Μπρετ, τον Μάικλ Γουέλεν της Tate Modern και τη βοηθό του Ελεν Ο’ Μάλεϊ.

Σε αυτήν αναμένεται να παρουσιαστούν περισσότερα από 70 έργα και θα δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στις δημιουργίες των δεκαετιών ’60 και ’70. Εργα που αποτελούν λαμπρά παραδείγματα για το πώς ο Takis ενέταξε στη γλυπτική του το φως, τη μουσική, τους μαγνήτες, και προσπάθησε να αιχμαλωτίσει την κοσμική ενέργεια ή και την περίφημη «τέταρτη διάσταση», μια αόρατη δύναμη η οποία δημιουργείται από τα μαγνητικά πεδία που μας περιβάλλουν. Αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε για να συνομιλήσει με τους καλλιτέχνες του Νέου Ρεαλισμού, οι οποίοι «επιτέθηκαν» στη συμβατική τέχνη, και η δική του διεπιστημονική προσέγγιση εντυπωσίασε τους πάντες.