Οι αρκούδες του Μπούχενβαλντ, η αγάπη του Ρούντολφ Ες για τα άλογα, οι οικόσιτοι χοίροι των νοικοκυριών της χώρας – απόδειξη της πολιτισµικής υπεροχής των Βορείων έναντι των Εβραίων -,
οι γερµανικοί ποιµενικοί του Χίτλερ και η θρυλούµενη αγάπη του για τα σκυλιά, άσχετα αν έσπευσε να δοκιµάσει στον πιο πιστό τετράποδο φίλο του την αµπούλα από υδροκυάνιο που θα σκότωνε εκείνον και την Εύα Μπράουν. Στο βιβλίο «Ζώα στον Εθνικοσοσιαλισµό» (εκδ. Gutenberg) δεν ξέρεις ποια είναι η πιο παράλογη πτυχή αυτής της παραγνωρισµένης πτυχής της ιστορίας του Γ΄ Ράιχ. Η ύπαρξη του Ζωολογικού Κήπου Μπούχενβαλντ µε τις προαναφερθείσες αρκούδες πίσω από τα σύρµατα του στρατοπέδου συγκέντρωσης να σιτίζονται για την ψυχαγωγία των φρουρών ή της γυναίκας του διοικητή του στρατοπέδου και των παιδιών τους (όπως επίσης ο περιστερώνας της Τρεµπλίνκα); Ή προς τέρψιν του ίδιου του διοικητή, Καρλ Κοχ, ο οποίος για να διασκεδάσει έριχνε κρατουµένους στις αρκούδες για να τους κατασπαράξουν; Η αδυναµία του διοικητή του Αουσβιτς για τα άλογα, το καταφύγιό του τις νύχτες στους στάβλους ανάµεσα στις «αγαπούλες» του όταν «ταραζόταν» από τις καθηµερινές µαζικές δολοφονίες; Τα διφορούµενα συναισθήµατα των εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στη γάτα, γιατί στο κάτω-κάτω ήταν ένα «εβραϊκό ζώο», ένας «εχθρός που µετανάστευσε από την Ανατολή»; Τα όρια µεταξύ ανθρώπου και ζώου σε συνεχή διαπραγµάτευση, µε το δεύτερο να κερδίζει συχνά σε ηθικό πλεονέκτηµα. Οπως σηµειώνει πολύ εύλογα ο δηµοσιογράφος και συγγραφέας αυτού του συναρπαστικού βιβλίου, Γιαν Μόνχαουπτ: «Η προστασία των ζώων και τα εγκλήµατα εναντίον της ανθρωπότητας δεν συνιστούσαν καµία αντίφαση, το αντίθετο µάλιστα, αισθάνονταν πως ανήκουν σε µια «ηθική ελίτ»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
