«Ενας πίνακας δεν είναι η εικόνα μιας εμπειρίας αλλά είναι η ίδια η εμπειρία». Το έλεγε και κυρίως το ζωγράφιζε ο Μαρκ Ρόθκο, ο σπουδαίος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και της ζωγραφικής του κινήματος Color Field Painting. To νιώθεις και κυρίως το βιώνεις όταν βλέπεις τα έργα της Ταμίνα Αμαντιάρ, η οποία παρουσιάζει την τελευταία της δουλειά στην γκαλερί Ελένη Κορωναίου. Πρόκειται για αφηρημένες συνθέσεις όπου κυριαρχούν το σχήμα και οι αποχρώσεις δύο αντιθετικών μεταξύ τους χρωμάτων. Η λαμπρότητα και η καθαρότητά τους παραπέμπει τόσο στη Δύση, ακόμη και στην αδιαπραγμάτευτη καθαρότητα της ποπ αρτ, όσο και στην Ανατολή και στα εκτυφλωτικά χρώματα από τις παραδοσιακές γυναικείες φορεσιές. Ομως το ένα χρώμα πατάει πάνω στο άλλο και για λίγο δημιουργούνται νέες αποχρώσεις και μορφές, τα όρια θολώνουν και οι ισορροπίες χάνουν τη βεβαιότητά τους. Είναι έργα που σου «μιλάνε» και έχουν περισσότερα να αφηγηθούν από όσα νομίζεις.
Αν και δεν είναι άμεσα ορατό, η ζωγραφική της Αμαντιάρ εμπνέεται από κάποια «εμπειρία», μια αίσθηση, διάθεση «ή ένα vibe» που συλλέγει από την καθημερινότητά της στο Βερολίνο ή από τα ταξίδια της. Εξ ου και οι τίτλοι «Village», «Pazar», «Moonlight», «Egypt» ή «Agora», ένα έργο βγαλμένο από την επίσκεψή της στην Αθήνα το καλοκαίρι που μας πέρασε. «Οι τίτλοι των έργων μπαίνουν πάντα στο τέλος και λειτουργούν σχεδόν σαν ένα τρίτο επίπεδο χρώματος, σαν μια τελευταία στρώση. Είναι σαν να δίνουν ρυθμό στην εικόνα, σαν να είναι η χαρακτηριστική ευωδιά ενός αρώματος. Αγαπώ τις λέξεις ακριβώς όπως αγαπώ τα χρώματα και μου αρέσει να ακούω τους ήχους τους. Ο,τι ζω και με εντυπωσιάζει με κάποιον τρόπο παρεισφρέει στους πίνακες. Κάποιες φορές μπορεί να ζωγραφίσω γιατί οραματίζομαι κάτι, κάποιες άλλες το θέμα μου μπορεί να προκύψει μέσα από τη διαδικασία της ζωγραφικής. Συνήθως οι δύο διεργασίες συνδέονται μεταξύ τους» καταλήγει η Αμαντιάρ απηχώντας τη ρήση του Ρόθκο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
