Γκάι Γκάβριελ Κέι: «Τα βιβλία είναι διάλογος, όχι μονόλογος»

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Γκάι Γκάβριελ Κέι ήταν ένας νεαρός Καναδός που είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τορόντο, αλλά στον νου του βρισκόταν περισσότερο η λογοτεχνία παρά η δικηγορία. Θα έβρισκε τη συγγραφική του Ιθάκη στην Ελλάδα, στο χωριό της Αγίας Γαλήνης στη Νότια Κρήτη, όπου όπως λέει συνήθως «πήγα να κρυφτώ από τους περισπασμούς και έγραφα σαν τρελός, επτά ημέρες την εβδομάδα». Ετσι προέκυψε «Το υφαντό της Φιόναβαρ» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis, όπως και τα υπόλοιπα έργα του), μια τριλογία φαντασίας που έγινε παγκόσμια επιτυχία καθιστώντας τον γνωστό στο διεθνές κοινό. Θα ακολουθούσαν άλλα δέκα βιβλία «ιστορικής φαντασίας» ή, θα λέγαμε, «πειραγμένης Ιστορίας», όπου ο Κέι βυθίζεται στις λεπτομέρειες μιας αναγνωρίσιμης περιόδου παραλλάσσοντας ονόματα, προσωπικότητες και δεδομένα: το «Σαραντινό ψηφιδωτό» είναι ένα εξαίρετο δίπτυχο για την εποχή ενός Ιουστινιανού που δεν είναι ακριβώς ο Ιουστινιανός, το πρόσφατο μυθιστόρημα «Παιδιά του Ουρανού και της Γης», το οποίο και στάθηκε η αφορμή για τη συζήτησή μας, μια περιπλάνηση στον ταραγμένο 15ο αιώνα όπου πίσω από τη θαλασσοκράτειρα Σερέσα διακρίνει κανείς τη Βενετία, κάτω από την Ασαριάς προβάλλει η άρτι κατακτηθείσα από τους Οθωμανούς Κωνσταντινούπολη.

«Οφείλω πάρα πολλά στους ιστορικούς, και ως προς την έρευνα και ως προς την έμπνευση» λέει ο Γκάι Γκάβριελ Κέι. «Θα αναφέρω τον Φερνάν Μπροντέλ, του οποίου το magnum opus «Η Μεσόγειος» εισήγαγε έναν εντελώς νέο τρόπο σκέψης και γραφής της Ιστορίας. Ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά να στοχαστεί για το παρελθόν με όρους «καθημερινής ζωής», όχι εκείνης των μεγάλων και των ισχυρών, και τα μυθιστορήματά μου γύρω από αυτή την εννοιολόγηση στρέφονται. Αν μιλήσουμε για λογοτεχνία, λατρεύω τα μυθιστορήματα της Μαίρη Ρενό που εκτυλίσσονται στην αρχαία Ελλάδα και την εκπληκτική σειρά της Ντόροθι Ντάνετ «Τα χρονικά του Λάιμοντ» για την Ευρώπη του 16ου αιώνα».