Στο ξεκίνημα του 2020 στο ποδόσφαιρό μας είχαμε μια ιστορία οπαδικής βίας και μια υπόθεση οπαδικής αθλιότητας. Στη Θεσσαλονίκη, πριν από δύο εβδομάδες, οπαδοί του ΠΑΟΚ επιτέθηκαν σε μια παρέα βούλγαρων υποστηρικτών του Αρη προκαλώντας τον θάνατο ενός από αυτούς. Ο 28χρονος Βούλγαρος βρέθηκε πεσμένος στη μέση του δρόμου έχοντας μαχαιρωθεί, όπως και δύο φίλοι του: ήταν δυστυχώς περισσότερο άτυχος από τους άλλους, γιατί τον παρέσυρε διερχόμενο αυτοκίνητο. Μία εβδομάδα αργότερα στη Λάρισα, οπαδοί της τοπικής ομάδας υποδέχθηκαν με ρατσιστικές κραυγές τον αφρικανό ποδοσφαιριστή του Αρη Αμπού Μπα, ο οποίος θέλησε μάλιστα να φύγει από τον αγωνιστικό χώρο – παρά την ύπαρξη καμερών και ονομαστικών εισιτηρίων οι εν λόγω αποχώρησαν από το γήπεδο ανενόχλητοι.
Είναι εγκληματίες και ηλίθιοι οι οπαδοί; Νομίζω όχι. Οι συγκεκριμένοι απλά βρίσκουν και τα κάνουν και η οπαδική τους ιδιότητα δεν έχει σχέση με την εγκληματική τους ηλιθιότητα: θα ήταν εξίσου κάφροι και αν δεν ήταν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων. Το τι σημαίνει οπαδός (και μάλιστα οργανωμένος) θα ήθελα να σας το θυμίσω εξιστορώντας σας τα κατορθώματα του Τζόντζο Χόιερμαν και της μητέρας του Ντόνα. Που ζουν στο Κεντ και υποστηρίζουν την ιστορική αλλά μικρομεσαία Γουέστ Χαμ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
