Τα πιο ακριβά (ή εξωφρενικά) δώρα Χριστουγέννων που έγιναν ποτέ

Είναι πράγματι τρυφερό, ουσιαστικό και στοχεύει κατευθείαν στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης (αν το ζητούμενο είναι η ειλικρινής αγάπη και η ανιδιοτελής προσφορά) αυτό το «Πάρε τα δώρα της ψυχής σου νά ‘ρτεις» του Κώστα Καρυωτάκη. Ωραία τα λέει η ποίηση. Ομως, κακά τα ψέματα, ως άνθρωποι που απολαμβάνουμε και τις ηδονές των υλικών αγαθών, όσο πλούσια και αν είναι τα ψυχικά δώρα της αγαπημένης ή του αγαπημένου μας, ευχαρίστως θα δεχόμασταν και κάτι επιπλέον: Εν προκειμένω, αυτό το εορταστικό «κάτι» που καταφθάνει τυλιγμένο σε χαρτί πολυτελείας, δεμένο με πολύχρωμες κορδέλες και φιόγκους. Και που μπορεί να περιέχει το αντικείμενο, το γκατζετάκι, το βιβλίο, το ρούχο κ.λπ. που ποθούσαμε εδώ και καιρό. Ή κάτι που δεν φανταζόμασταν, μια έκπληξη απρόσμενη και μεγάλη, που θα επιβεβαιώνει και τη μεγάλη αγάπη εκείνου που θα μας την προσφέρει.

Σε ποιον δεν αρέσει να λαμβάνει, αλλά και να κάνει, δώρα; Ποιος δεν απολαμβάνει το σασπένς που εμπεριέχει αυτό το πάρε/δώσε, η ανταλλαγή που κορυφώνεται την περίοδο των εορτών; Διαδικασία που, αν στη δική μας περίπτωση προσθέτει μια δόση έξτρα χαράς στις συναναστροφές μας με συγγενείς και φίλους – με τα μικρά, ταπεινά, «σε λογικά πλαίσια» πακετάκια που ανταλλάσσουμε -, στις περιπτώσεις που θα διαβάσετε παρακάτω αποκτά χολιγουντιανές, αυτοκρατορικές, ακόμα και μυθικές διαστάσεις. Eτσι, μυθική διάσταση έχει αποκτήσει το ευμέγεθες διαμάντι Ορλόφ που λέγεται πως είχε προσφέρει ως δώρο Χριστουγέννων ο πρίγκιπας Γκριγκόρι Γκριγκόριεβιτς Ορλόφ στην ερωμένη του, Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς η αξία του ήταν τόσο μεγάλη που ο πρίγκιπας δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να το αγοράσει, και στην πραγματικότητα τον έβαλε η Αικατερίνη να της το προσφέρει πληρώνοντάς το η ίδια. Αλλά, ακόμα και έτσι, ως εορταστική προσφορά της αυτοκράτειρας προς τον αυτοκρατορικό εαυτό της (με χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού), παραμένει ένα από τα ακριβότερα χριστουγεννιάτικα δώρα που έχουν γίνει ποτέ. (Υπάρχει και η εκδοχή σύμφωνα με την οποία τελικά δεν της άρεσε πολύ το διαμάντι, γι’ αυτό και δεν το κράτησε στην προσωπική της συλλογή, αλλά το τοποθέτησε στο αυτοκρατορικό σκήπτρο, όπου φιγουράρει ακόμα.)