Μερικά χιλιόμετρα έξω από το Στρασβούργο βρίσκεται μια περιοχή που μοιάζει να βγαίνει από τα παραμύθια. Ανάμεσα στους τεράστιους αμπελώνες που παράγουν μερικά από τα πιο φημισμένα κρασιά της Γαλλίας, τα ονειρεμένα χωριά της Αλσατίας, πετρόκτιστα, πολύχρωμα, ανέγγιχτα θαρρείς από τον χρόνο, συνθέτουν μία από τις πιο γοητευτικές «γειτονιές» της Ευρώπης.

Μια γειτονιά γεμάτη αξιοθέατα, η οποία προβάλλει ως ιδανικός προορισμός για λίγες ημέρες διακοπών όλους τους μήνες του χρόνου: την άνοιξη με τα λουλούδια της, το καλοκαίρι με τους ανέφελους ουρανούς της, το φθινόπωρο με τα ζωηρά πορτοκαλοκόκκινα χρώματα αλλά και τον βροχερό και νεφοσκεπή χειμώνα, ειδικά τη μακρά εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, οπότε όλα στολίζονται, φωτίζονται, αποκτούν ακόμα περισσότερη λάμψη, θαμπώνοντάς μας με την ομορφιά τους.

Με πολλά από τα έθιμά της να διατηρούνται ζωντανά από τον Μεσαίωνα και με διάφορες παμπάλαιες ιστορίες να ακούγονται μέχρι σήμερα – με πιο δημοφιλή ανάμεσά τους εκείνη που θέλει το έθιμο του στολισμού του χριστουγεννιάτικου δέντρου να ξεκινά από την περιοχή –, η Αλσατία κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, από τον Νοέμβριο και ως τις πρώτες ημέρες του νέου έτους, γιορτάζει.

Και οι επισκέπτες του φθινοπώρου και του χειμώνα συμμετέχουν στη γιορτή και ζεστά ντυμένοι απολαμβάνουν τους περιπάτους τους στα πλακόστρωτα στενά που στεφανωμένα από γιρλάντες με πολύχρωμα φωτάκια αποκτούν μεταφυσική διάσταση. Ολα τα χωριά, από το μεγαλύτερο ως το μικρότερο και το πιο απομακρυσμένο, υποδέχονται χιλιάδες τουρίστες. Τα ξενοδοχεία είναι fully booked.

Οι χριστουγεννιάτικες αγορές προσθέτουν ακόμα περισσότερο χρώμα στο πολύχρωμο σκηνικό. Οι κουζίνες των μικρών εστιατορίων (κάποια εκ των οποίων είναι τιμημένα με αστέρια Michelin) παίρνουν φωτιά, με τις ευωδιές των εδεσμάτων τους να κάνουν τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν.

Τα ποτήρια με το κόκκινο κρασί αδειάζουν για να ξαναγεμίσουν με ταχύτητα εντυπωσιακή, οι μύτες κοκκινίζουν, τα γέλια γίνονται πιο δυνατά και πιο έντονα, η χαρά έρχεται για να διώξει έστω για λίγο κάθε έγνοια. Και εμείς ταξιδεύουμε από χωριό σε χωριό, απολαμβάνουμε την ατμόσφαιρα και απορούμε για το πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει η μικρή αυτή γωνιά της Ευρώπης.

Κολμάρ

Δεν είναι χωριό, είναι μια μικρή πόλη, όμως κάθε ταξίδι στην Αλσατία δεν μπορεί να μην περάσει ή μάλλον να μην ξεκινήσει από το Κολμάρ. Η ομορφιά του ιστορικού κέντρου ανυπέρβλητη. Σπίτια αιώνων, με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής, γέρνουν κουρασμένα σαν υπερήλικοι παππούδες και γιαγιάδες, αλλά και εξαιρετικά συντηρημένα, στα στενά και στα κανάλια που διασχίζουν την πόλη.

Δεν υπάρχει τίποτε παράταιρο, δεν υπάρχει τίποτε άσχημο. Η «πρωτεύουσα των αλσατικών κρασιών», όπως χαρακτηρίζεται, έχει προσωπικότητα και είναι γεμάτη αξιοθέατα. Το Μουσείο Μπαρτολντί είναι αφιερωμένο σε ένα από τα διαπρεπέστερα παιδιά του Κολμάρ, στον γλύπτη και ζωγράφο Φρεντερίκ Ογκίστ Μπαρτολντί. Πρόκειται για τον καλλιτέχνη που βρίσκεται πίσω από το Αγαλμα της Ελευθερίας.

Το Μουσείο Unterlinden στεγάζεται σε ένα παλιό μοναστήρι και αναφέρεται στην ιστορία της Αλσατίας. Η Μικρή Βενετία, η γειτονιά με τα κανάλια του ποταμού Λάουχ, οι παλιές εκκλησίες, τα λαμπρά σπίτια των ισχυρών του χρήματος αλλά και τα ταπεινά σπίτια των απλών ανθρώπων που με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκαν σε μνημεία της ιστορίας της περιοχής, προσθέτουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον αστικό ιστό.

Λόγω της θέσης της, η πόλη άλλαξε αρκετές φορές χέρια, περνώντας από τους Γερμανούς στους Γάλλους και τανάπαλιν, με αποτέλεσμα να διατηρεί ακόμα και σήμερα στοιχεία και από τις δύο κουλτούρες. Και αυτό την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Ρικβίρ

Περίπου 13 χιλιόμετρα βορείως του Κολμάρ, το μεσαιωνικό «χωριό των αμπελουργών» μοιάζει κινηματογραφικό σκηνικό για ταινία εποχής. Περιτειχισμένο, με τους στενούς δρόμους του ανέγγιχτους από τον χρόνο, προσφέρει σε κάθε στροφή, σε κάθε μικρή πλατεία και μια ευχάριστη έκπληξη.

Ο πύργος Ντολντέρ, σήμα κατατεθέν του οικισμού, κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα. Ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί προς αυτόν πήρε το όνομα του στρατηγού Ντε Γκωλ και έχει πολλά μαγαζάκια με τουριστικά είδη και γλυκιές νοστιμιές (δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις) καθώς και κάβες όπου μπορεί κάποιος να δοκιμάσει τα εξαιρετικά κρασιά της Αλσατίας – αν φυσικά δεν είναι εκείνος που οδηγεί το αυτοκίνητο.

Κάισερσμπεργκ

Δέκα χιλιόμετρα νοτιότερα, εξίσου γοητευτικό, το Κάισερσμπεργκ (δηλαδή «το βουνό του αυτοκράτορα» στα γερμανικά) έχει σήμερα περίπου 2.500 κατοίκους, υπήρξε όμως μια μικρή πόλη που ήκμασε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα.

Ο Ναός της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού χτίστηκε στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα και θεωρείται ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα της περιοχής. Διάσημο είναι και το κάστρο της ίδιας εποχής. Στο Κάισερσμπεργκ γεννήθηκε το 1875 ο γιατρός-ιεραπόστολος Αλμπερτ Σβάιτσερ. Σε ένα ξενοδοχείο του χωριού αυτοκτόνησε το 2018, σε ηλικία 61 ετών, ο διάσημος σεφ Αντονι Μπουρντέν.

Ριμποβιλέ

Ανεβαίνουμε λίγο (μερικά μόλις χιλιόμετρα) βορειότερα. Το Ριμποβιλέ θεωρείται από πολλούς το ωραιότερο χωριό της Αλσατίας, αν και ο ανταγωνισμός είναι δύσκολος. Περιβάλλεται από τα ερείπια τριών κάστρων.

Ο κεντρικός δρόμος (La Grand-Rue) αλλά και τα στενά που ξεκινούν από αυτόν και διακλαδίζονται σε όλο το ιστορικό κέντρο είναι γεμάτα με σπίτια του 15ου, του 16ου, του 17ου και του 18ου αιώνα. Κοντολογίς, βρισκόμαστε σε ένα υπαίθριο μουσείο όπου βλέπουμε την εξέλιξη της τοπικής αρχιτεκτονικής μέσα στον χρόνο. Οι αναγεννησιακές πλατείες με τα σιντριβάνια, ο Πύργος των Κρεοπωλών, το Δημαρχείο είναι μερικές μόνος από τις (δεκάδες) προτεινόμενες στάσεις.

Εγκισχαϊμ

Δέκα ακόμα χιλιόμετρα προς Νότο (άντε, δεκαπέντε) και φτάνουμε σε ένα ακόμα από τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας – τιμημένο δηλαδή με την κρατική διάκριση «Les Plus Beaux Villages de France».

Τέσσερις δρόμοι που ο ένας διαδέχεται τον άλλον (Rue du Riesling, Rue du Muscat, Rue des 3 Châteaux και Rue du Traminer) κυκλώνουν τον παραδοσιακό οικισμό δημιουργώντας ένα «δαχτυλίδι» που εύκολα περπατιέται.

Αυτή μπορεί να είναι η πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Κατόπιν ο επισκέπτης θα χαθεί στον λαβύρινθο που δημιουργούν τα μικρά στενά και ο οποίος κρύβει πολλά μικρά μυστικά. Τα παμπάλαια σπίτια με τις ξυλοδεσιές και εδώ, όπως και σε όλα τα χωριά της Αλσατίας, προκαλούν θαυμασμό για την ιδιαίτερη ομορφιά και την αντοχή τους. Δεν μπορείς, βεβαίως, να μη θαυμάσεις και τους κατοίκους που κατάλαβαν, που σεβάστηκαν και που συντήρησαν αριστοτεχνικά το περιβάλλον που τους γέννησε.

Τίρκχαϊμ

Είσοδος του χωριού, το οποίο βρίσκεται μόλις επτά χιλιόμετρα από το Κολμάρ, είναι η Porte de France. Το κάστρο Wineck, το οινοποιείο Domaine François Baur, το Musée Mémorial des Combats de la Poche de Colmar είναι μερικά από τα κυριότερα αξιοθέατα ενός ακόμα οικισμού που μας προξενεί μεγάλη εντύπωση με την ομορφιά του.

Είναι τελικά εντυπωσιακό πώς καθένα από αυτά τα χωριά, τα οποία στην πραγματικότητα μοιάζουν μεταξύ τους, έχει τη δική του ταυτότητα, κάτι που το διαφοροποιεί από τα άλλα και του δίνει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και αυτή η παράμετρος κάνει το ταξίδι ακόμα πιο όμορφο.

Πάλι στον δρόμο…

Ενα ταξίδι χορταστικό που περνά και από το Ομπερνέ με τα γοτθικά και τα αναγεννησιακά σπίτια, και από το Αντλό, και από το Ορσβιλέρ με το μεγαλοπρεπές Château du Haut-Kœnigsbourg, και από το Σελεστά και από το Μόλσχαϊμ και από το Ρόσχαϊμ με τη φημισμένη εκκλησία του… Με έδρα το Στρασβούργο ή το Κολμάρ μπορείτε να γεμίσετε ακόμα και εβδομάδα ολόκληρη με ημερήσιες εκδρομές στην ευρύτερη περιοχή.

Και πιθανώς να φτάσετε μέχρι το γερμανικό Φράιμπουργκ ή βορείως προς την Καρλσρούη. Η Αλσατία και τα πέριξ αυτής θα σας χαρίσουν πολλές υπέροχες εικόνες ομορφιάς και γαλήνης. Και, αν το οργανώσετε έγκαιρα, υπέροχες χριστουγεννιάτικες διακοπές χαλάρωσης και απόλαυσης. Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι και με καπνιστό χοιρινό και άσπρο λάχανο (μια τοπική συνταγή) στο τραπέζι.

Ή με μια tarte flambée (την τοπική πίτσα), με ένα καυτό κρουασάν που μόλις έχουν βγάλει από τον φούρνο, με ένα αρωματικό κομμάτι nougat (μαντολάτο)… Καλό φαγητό και ποτό, εορταστική ατμόσφαιρα (αν επιλέξετε την περιοχή της για τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς) και περιβάλλον που σε σέβεται και σε ευχαριστεί. Τι καλύτερο; (Μόνο οι τιμές να ήταν λίγο πιο φιλικές, γιατί η ακρίβεια έχει αρχίσει να κάνει τα ταξίδια μας όλο και πιο δύσκολα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο, διόλου εορταστικό, θέμα.)