Τα Οσκαρ προτιμούν τις ξανθές

Η Μέριλιν Μονρόε δεν υπήρξε και η καλύτερη ηθοποιός του κόσμου, όμως είχε τις καλές στιγμές της και σε αυτές τις στιγμές ήταν όντως μοναδική. Ο φακός την αγαπούσε, ο κόσμος την αγαπούσε και η ίδια αγαπούσε τη δουλειά της, γι’ αυτό και προσπαθούσε πάντα να βελτιώνεται. Στην τελευταία της ταινία, τους «Αταίριαστους» (1961), δίνει μια θαυμάσια, δραματική ερμηνεία που άξιζε Οσκαρ. Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η ηθοποιός, η πιο χαρακτηριστική ξανθιά στην ιστορία της σόουμπιζ, δεν προτάθηκε ποτέ για το πιο πολύτιμο κινηματογραφικό βραβείο του κόσμου, το Οσκαρ. Οσο δε το σκέφτομαι, μια υποψηφιότητα για το Β’ γυναικείου ρόλου στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» (1959) του Μπίλι Γουάιλντερ θα της ταίριαζε απολύτως. Μόνο και μόνο για την αξέχαστη εκείνη σκηνή στο τρένο, όταν ο ατμός «διαταράσσει» την αρμονική κίνηση των γοφών της…

Ακούγεται παρανοϊκό, το ξέρω, όμως υπήρξε όντως μια εποχή που αν ήσουν ξανθιά στο Χόλιγουντ, πολύ δύσκολα θα σε έπαιρναν στα σοβαρά ως ερμηνεύτρια. Η Λορίν Μπακόλ, ας πούμε, αυτή η σπουδαία, ταλαντούχα ηθοποιός, εμβληματική φιγούρα σε τρομερές ταινίες (και τι ζευγάρι με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ!), έπρεπε να περιμένει μέχρι τα… 73 της για να δει τον εαυτό της υποψήφιο για το Οσκαρ Β’ ρόλου σε μια ασημαντότητα, το «Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα» (1996) της Μπάρμπρα Στράιζαντ. Και αυτή ήταν τυχερή (τελικά έλαβε ένα τιμητικό Οσκαρ συνολικής προσφοράς το 2010), διότι άλλες δεν είδαν ποτέ υποψηφιότητα. Η Βερόνικα Λέικ, η Μέι Γουέστ, η Τζιν Χάρλοου, η Τζέιν Μάνσφιλντ και η Μπέτι Γκρέιμπλ είναι ανάμεσα στις χαρακτηριστικές ξανθές σεξοβόμβες του Χόλιγουντ που δεν προτάθηκαν ποτέ για Οσκαρ. Και αν σκεφθούμε ότι η Ρίτα Χέιγουορθ έμεινε στην Ιστορία ως κοκκινομάλλα, αλλά έχει επίσης υπάρξει ξανθιά (στην «Κυρία απ’ τη Σανγκάη» του 1947), ε, τι άλλο θέλουμε;