Η ονομασία τους έχει τις ρίζες της στην περσική γλώσσα. Στη δική μας γλώσσα τα αποκαλούσαμε και αναβρυτήρια (λέξη που δεν χρησιμοποιείται πια) ή πίδακες. Ομως η λέξη «σιντριβάνι» επικράτησε για να περιγράφει, σύμφωνα με το λεξικό του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, μια «κατασκευή που αποτελείται από μια μικρή τεχνητή λιμνούλα και από ένα υδραυλικό σύστημα που εκτοξεύει ψηλά δέσμες νερού, διακοσμητικό στοιχείο σε πάρκα, πλατείες κ.λπ.». Κατασκευή που συναντάμε αρχικά στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαία Ρώμη με τη μορφή της κρήνης (στα ιταλικά fontana, από το λατινικό fons που σημαίνει «πηγή») και που δεν προοριζόταν μόνο για διακόσμηση αλλά κυρίως για να δροσίζει τον αέρα και να ρίχνει τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Ή για να φέρνει το πόσιμο νερό όσο πιο κοντά γινόταν, ακόμα και μέσα στα σπίτια. Στη συνέχεια, τα σιντριβάνια άρχισαν να έχουν διακοσμητικό κυρίως χαρακτήρα, στους κήπους ή και στα σαλόνια όπου σύχναζαν οι βασιλείς και οι αριστοκράτες. Και μετά έγιναν σημαντικό στοιχείο του στολισμού και του εξωραϊσμού των πόλεων. Σημαντικοί αρχιτέκτονες, γλύπτες και άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν να τους δώσουν την απαραίτητη λάμψη και να τα μετατρέψουν σε εικαστικές συνθέσεις. Με τη σειρά τους, οι επιστήμονες, που αρχικά τα τροφοδοτούσαν με μηχανικές αντλίες, εφάρμοσαν σε αυτά σύγχρονες μεθόδους και τεχνικές οι οποίες οδήγησαν σε αποτελέσματα που εντυπωσιάζουν. Τα μεγάλα σιντριβάνια που θεωρούνται αξιοθέατα σε πολλά μέρη του κόσμου, είτε ως έργα τέχνης είτε ως θαύματα της τεχνολογίας, πάντα μας γοητεύουν και μας εντυπωσιάζουν. Αυτά είναι μερικά από τα πιο ιδιαίτερα και διάσημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
