Λίγοι ίσως θα θυμούνται ότι ο πολυβραβευμένος και διάσημος πλέον μουσικός παραγωγός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός FINNEAS, ο αδελφός της Μπίλι Αϊλις δηλαδή, ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός. Ηταν παιδί ακόμη όταν συμμετείχε στο καστ της επιτυχημένης κωμωδίας «Bad Teacher» (2011) με πρωταγωνίστρια την Κάμερον Ντίαζ και λίγα χρόνια αργότερα είχε έναν ρόλο και στην ιδιαιτέρως δημοφιλή τότε τηλεοπτική σειρά «Glee».

Γεννημένος στο Λος Αντζελες το καλοκαίρι του 1997, ο Φινέας Μπερντ Ο’ Κόνελ (όπως είναι το πλήρες όνομά του) είχε ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες και άρχισε να δημιουργεί και να ηχογραφεί τα δικά του μουσικά κομμάτια από τα 12 του χρόνια. Τελειώνοντας το σχολείο έφτιαξε μια guitar pop μπάντα, τους Slightlys, όμως τα τραγούδια τους δεν γνώρισαν ιδιαίτερη ανταπόκριση. Χρειάστηκε να συνεργαστεί με τη μικρότερη αδελφή του και να της δώσει να ερμηνεύσει εκείνη το «Ocean Eyes» προκειμένου να γίνει η εκκίνηση της πορείας του στη μουσική.

To EP που συνδημιούργησαν και κυκλοφόρησε το 2017 με τίτλο «Don’t Smile at Me» (σε παραγωγή του ίδιου) ανέδειξε την Μπίλι σε σούπερ σταρ της παγκόσμιας ποπ, γεγονός που απλώς επισφραγίστηκε με το τεράστιο σουξέ του άλμπουμ «When We All Fall Asleep, Where Do We Go?» το 2019. Εκτοτε ο FINNEAS θεωρείται περιζήτητος παραγωγός και έχει συνεργαστεί με μια πλειάδα μεγάλων ονομάτων, από την Τέιτ Μακ Ρέι, την Καμίλα Καμπέγιο και τη Σελίνα Γκόμεζ έως την Ντέμι Λοβάτο και τον Ρίνγκο Σταρ.

Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, πάντως, έκανε και το ντεμπούτο του ως σόλο καλλιτέχνης με το EP «Blood Harmony» και τιμήθηκε με έξι βραβεία Grammy για τη δουλειά του στο πρώτο άλμπουμ της αδελφής του.

Τον Οκτώβριο του 2021, τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του «Happier Than Ever» της Μπίλι Αϊλις (πάλι σε δική του παραγωγή), παρουσίασε το παρθενικό ολοκληρωμένο άλμπουμ του με τίτλο «Optimist». Την επόμενη χρονιά κέρδισε (παρέα με την Αϊλις) και το Οσκαρ για το τραγούδι «No Time to Die» που γράφτηκε για την ομώνυμη ταινία με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ, ένα κατόρθωμα που επαναλήφθηκε και στην τελετή του 2024, με το «What Was I Made For?» από την ταινία «Barbie».

Πριν από λίγο καιρό ο 27χρονος καλλιτέχνης κυκλοφόρησε και τη δεύτερη δουλειά του με τίτλο «For Cryin’ Out Loud!», ένα άλμπουμ με 10 κομψά ποπ κομμάτια που αντανακλούν τους προβληματισμούς ενός ανθρώπου της ηλικίας του. Το ΒΗΜΑgazino είχε τη δυνατότητα να μιλήσει μαζί του μέσω Ζoom για τον δίσκο του, με τη σαφή οδηγία να μην τον ρωτήσει πολλά για την Μπίλι.

Το «For Cryin’ Out Loud» είναι το δεύτερο άλμπουμ σας. Πώς αξιοποιήσατε την εμπειρία της πρώτης σας δουλειάς; Ποιες αστοχίες προσπαθήσατε να αποφύγετε και ποια δυνατά σας σημεία ενισχύσατε;

«Η βασική διαφορά ήταν η εξής: Στο πρώτο άλμπουμ ήμουν ολομόναχος σε ένα δωμάτιο και δούλεψα έτσι τα τραγούδια. Δεν ήθελα να επαναλάβω αυτή τη μοναχική διαδικασία, δεν ήθελα να βρεθώ πάλι απομονωμένος, είχα την επιθυμία να νιώσω πιο κοινωνικός, να δημιουργήσω ένα περιβάλλον ομαδικότητας και συνεργατικού πνεύματος, και έτσι προσκάλεσα μερικούς πολύ καλούς μου φίλους να παίξουμε όλοι μαζί, να πειραματιστούμε και να φτιάξουμε ένα άλμπουμ παρέα. Τους άρεσε η πρότασή μου, μπήκαμε στο στούντιο και γράψαμε τραγούδια. Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή».

Είχατε ανάγκη αυτό το πνεύμα συνεργασίας επειδή όταν αναλαμβάνετε μια παραγωγή πρέπει να δίνετε εσείς τον τόνο;

«Δεν προσπαθώ ποτέ να επιβληθώ στους άλλους στις συνεργασίες μου, δεν κάνω τον αρχηγό, μου αρέσει να αντλώ έμπνευση από πολλές διαφορετικές πηγές και να μοιράζομαι τις ιδέες μου όταν θεωρώ ότι είναι καλές. Θεωρώ ότι οι καλύτερες πλευρές των ανθρώπων αναδεικνύονται όταν τους δείχνεις εμπιστοσύνη και στις συνεργασίες μου προσπαθώ να δημιουργώ ένα τέτοιο πλαίσιο. Στο τέλος της γραφής, αν καταλήξουμε με υλικό που δεν μου φαίνεται αρκετά αξιόλογο, δεν θα το χρησιμοποιήσω, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θέλω να είναι ομαλή η διαδικασία που θα έχει προηγηθεί».

Αυτά τα τραγούδια σας τι τα ενέπνευσε;

«Η ζωή μου την περίοδο που γράφτηκαν, τα πράγματα που περνούσα εγώ ή οι άνθρωποι γύρω μου».

Οσον αφορά τον ήχο, που έχει πολλά 90s στοιχεία, αυτή ήταν η συγκεκριμένη κατεύθυνση που θέλατε να ακολουθήσετε;

«Στην πραγματικότητα απλώς μαζευτήκαμε όλοι μαζί και τζαμάραμε μέχρι να προκύψουν κομμάτια που μας άρεσαν, ο κιθαρίστας έπαιζε με τον δικό του τρόπο, ο ντράμερ το ίδιο και απλώς προχωρήσαμε. Δεν είπαμε ποτέ «τι ωραίο αυτό το τραγούδι των Radiohead, ας το αντιγράψουμε». Συμμετείχαμε ο καθένας με τον τρόπο του στην όλη διαδικασία και προσπαθούσαμε να είμαστε δημιουργικοί».

Υπάρχουν και αναπάντεχες στιγμές στο άλμπουμ, όπως για παράδειγμα το «Sweet Cherries». Πρόκειται για δύο διαφορετικά κομμάτια που τα βάλατε στο ίδιο track ή κάνω λάθος;

«Αυτό που περιγράφετε συνέβη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο διαφορετικά τραγούδια που γράφτηκαν την ίδια ημέρα. Μου άρεσε πολύ ο ήχος τους και έμοιαζαν σαν τις δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος, οπότε αποφάσισα να τα κρατήσω και τα δύο».

Υπάρχει και ένα τραγούδι, το «Little Window», το οποίο εικάζω ότι αναφέρεται στη σχέση εξάρτησης που έχουμε με τα κινητά μας.

«Δεν ξέρω πώς θα το εκλάβουν οι ακροατές, για εμένα έχει να κάνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλο αυτό που συμβαίνει μόλις μπεις στο Internet και αρχίσεις να κατακλύζεσαι από δυσάρεστες ή τραγικές ειδήσεις και νιώθεις εντελώς αβοήθητος αλλά και ανήμπορος να βοηθήσεις εσύ κάποιον».

Μια και αναφερθήκατε σε άσχημες ειδήσεις, λίγο καιρό πριν από τις αμερικανικές εκλογές εσείς και η Μπίλι στηρίξατε δημοσίως την υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις…

«Δεν, δεν πήγε πολύ καλά αυτό».

Πώς νιώσατε όταν είδατε ότι εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ;

«Νιώθω ακόμη πολύ άσχημα και ανησυχώ για το πολιτικό τοπίο των επόμενων χρόνων στις ΗΠΑ, με προβληματίζει η ατζέντα ανθρώπων σαν τον Τραμπ, για τον οποίο ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι λέει ψέματα, κλέβει, κάνει ύποπτες δοσοληψίες με σκοτεινούς τύπους και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις γυναίκες, τους αδύναμους, τους μετανάστες και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Φοβάμαι για το μέλλον της πατρίδας μου».

Ποιο κοινωνικό ζήτημα σας απασχολεί πιο έντονα;

«Η κλιματική κρίση, γιατί ο πλανήτης αυτός είναι το μόνο σπίτι που έχουμε. Μπορούμε να βρούμε λύσεις για όλα, αν όμως συνεχίσουμε να καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον δεν θα έχει σημασία. Ακόμη και αν φροντίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και περιορίσουμε την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ, τι νόημα θα έχουν όλα αυτά αν η ζωή μας στη Γη γίνει αβίωτη;».

Γράψατε επίσης το μουσικό θέμα για την πολυσυζητημένη τηλεοπτική σειρά «Disclaimer», σε σκηνοθεσία Αλφόνσο Κουαρόν, με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ. Ηταν η πρώτη φορά που κάνατε κάτι τέτοιο; Σας άρεσε;

«Ναι, θα επιδιώξω να το επαναλάβω, ήταν μια δουλειά με πολλές προκλήσεις και επίπεδα δυσκολίας, αλλά πέρασα πολύ ωραία, οπότε θα το ξαναέκανα».

Ποιοι καλλιτέχνες σάς φαίνονται ενδιαφέροντες αυτό το διάστημα;

«Πιστεύω ότι η Raye είναι φανταστική και απολαμβάνω επίσης την επανέκδοση των «Selected Ambient Works Volume II» του Aphex Twin, με εμπνέει πολύ το έργο του. Αγαπώ επίσης τη μουσική της Ολίβια Ντιν, τη θεωρώ φοβερή περίπτωση νέας καλλιτέχνιδας».

Μου έκανε εντύπωση που διάβασα ότι ένα από τα πρώτα κομμάτια που στείλατε στον Κουαρόν, όταν αρχίσατε να συζητείτε το ενδεχόμενο να συνεργαστείτε, ήταν το «Ponyboy» της πρωτοπόρου και πρόωρα χαμένης Sophie. Είδα επίσης πόσο εκτιμάτε αυτό που κάνει η COBRAH σε συνεργασία με την Charli XCX και αναρωτήθηκα αν υπάρχουν στα συρτάρια σας πιο πειραματικά, όχι τόσο εμπορικά, έργα για τα οποία θεωρείτε ότι ίσως το ευρύ κοινό να μην είναι ακόμη έτοιμο.

«Η σύντομη απάντηση είναι όχι, όμως λατρεύω αυτού του είδους τη μουσική και μελλοντικά θα χαιρόμουν πολύ να δημιουργήσω πιο παράξενη, λιγότερο mainstream μουσική».