Τα επιχειρηματικά ρεκόρ των Guinness

Περιγράφοντας το 1893 ένα λουκούλλειο γεύμα στη Σαμόα όπου είχε εγκατασταθεί τρία χρόνια νωρίτερα ο 43χρονος Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, διάσημος συγγραφέας του «Νησιού των θησαυρών» και της «Παράξενης υπόθεσης του δρος Τζέκιλ και του κ. Χάιντ», επαινούσε την ποιότητα των πουλερικών που το απάρτιζαν και δήλωνε παράλληλα την απεριόριστη εκτίμησή του σε «μια πίντα Guinness». Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 η μαύρη ιρλανδική μπίρα είχε ήδη κατακτήσει τη Βρετανία και βάδιζε σταθερά προς την εξάπλωσή της σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρήγαγε περισσότερα από 1 εκατομμύριο βαρέλια ετησίως, απασχολούσε περίπου 5.000 εργαζομένους και τους προσέφερε πρωτοποριακές για την εποχή ασφαλιστικές παροχές. Ο τότε επικεφαλής της επιχείρησης, Εντουαρντ Γκίνες, δισέγγονος του θεμελιωτή της, Αρθουρ Γκίνες, είχε μόλις αποσυρθεί από την ενεργό δράση στα 40 του, έχοντας αποκομίσει πλούτο αξίας περίπου 400 εκατ. ευρώ σε σημερινές τιμές και τον τίτλο του κόμη του Αϊβεϊ. Το μέλλον θα μετέτρεπε την εταιρεία σε διεθνή κολοσσό, την οικογένεια σε δυναστεία. Θα έβλεπε όμως και το δημιούργημά της να γλιστρά από τα χέρια της στα τέλη του 20ού αιώνα, θύμα των ραγδαίων μεταβολών στις επιχειρηματικές απαιτήσεις των απαρχών της παγκοσμιοποίησης.

Πέντε πρόσωπα ξεχωρίζουν στην εποποιία της Guinness. O ιδρυτικός της πατέρας, Αρθουρ Γκίνες (1725-1803), ο δισέγγονός του, Εντουαρντ Γκίνες (1847-1927), οι γιοι του, Ρούπερτ (1874-1967) και Γουόλτερ (1880-1944), ο εγγονός του Ρούπερτ, Μπέντζαμιν (1937-1992). Ο πρώτος έφτασε το 1756 σε ηλικία 31 ετών στο Δουβλίνο, μια πόλη με 4.000 παμπ και 70 ζυθοποιίες, νοίκιασε μία από αυτές για 9.000 χρόνια έναντι 45 τότε λιρών τον χρόνο και άρχισε να πειραματίζεται με τη λεγόμενη porter – μια σκούρα (αλλά όχι μαύρη) μπίρα. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Μπιλ Γιεν στο βιβλίο του «Guinness: The 250 Year Quest for the Perfect Pint» (εκδ. John Wiley & Sons) δύο ήταν οι καθοριστικές αποφάσεις του Αρθουρ: η επένδυση στο εργοστάσιο του Σεντ Τζέιμς Γκέιτ και η αποκλειστική εστίαση από το 1799 στην porter. Απορρίπτοντας τα άλλα είδη (όπως η ale) ο Αρθουρ κυριάρχησε στο Δουβλίνο. Λίγο πριν από το τέλος της ζωής του μια εξέγερση στην Ιρλανδία προξένησε την περιστολή των ελευθεριών και την επίσημη ενσωμάτωση της χώρας στο Ηνωμένο Βασίλειο: η πολιτική αστάθεια θα σημάδευε έκτοτε δύο αιώνες βρετανικής ιστορίας, η πολιτική ένωση όμως θα βοηθούσε το προϊόν να διαδοθεί σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία.