Τα (δύο) καλοκαίρια που δεν έζησα

Θυμάστε τη δραματική σειρά του Mega με τον ευφάνταστο τίτλο «Η ζωή που δεν έζησα»; Αυτός είναι πάνω-κάτω  ο τίτλος που θα έβαζα στο περυσινό αλλά και στο εφετινό καλοκαίρι μου: «Τα καλοκαίρια που δεν έζησα». Δηλαδή που δεν ταξίδεψα στο εξωτερικό. Διακοπές για εμένα σημαίνουν ταξίδι μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται. Νέες χώρες, νέες εικόνες, νέες εμπειρίες. Δεν παίρνω άδεια για να ξεκουραστώ, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι, αλλά για να κουραστώ ακόμα περισσότερο, περπατώντας από το πρωί ως το βράδυ σε άγνωστες πόλεις, ταξιδεύοντας ακατάπαυστα με αεροπλάνα και βαπόρια και με φίλους που, όπως κι εγώ, αν μείνουν περισσότερα από πέντε λεπτά στο ίδιο μέρος αισθάνονται πως θα πεθάνουν από πλήξη. Δεν έχω καθίσει ποτέ σε παραλία πάνω από μισή ώρα (όσο χρειάζεται για να δροσιστώ στη θάλασσα), δεν έχω αράξει (σχεδόν) ποτέ σε καφετέρια (παίρνω τον καφέ στο χέρι και συνεχίζω), δεν έχω κοιμηθεί ποτέ περισσότερο κατά την περίοδο των διακοπών, σηκώνομαι πάντα πολύ πρωί και παίρνω τους δρόμους. Για κάποιους αυτό που περιγράφω ακούγεται ως κόλαση. Η δική μου κόλαση ήταν πάντα η πιθανότητα να βρεθώ σε μια παρέα από εκείνες που ξυπνάνε στις 12 το μεσημέρι και περνάνε την υπόλοιπη μέρα κάτω από μία ομπρέλα στην παραλία. Μικρή κόλαση έμοιαζε και η καθήλωσή μου στην Ελλάδα, πέρυσι και εφέτος το καλοκαίρι, λόγω κορωνοϊού. Είδα πως άλλοι φίλοι, πιο τολμηροί από εμένα, φόρεσαν τις μάσκες τους και ταξίδεψαν. Τους ζήλεψα. Εγώ, αν και εμβολιασμένος, αποφάσισα να προφυλάξω για λίγο ακόμα τον εαυτό μου. Είμαι υπερβολικά φοβητσιάρης; Μπορεί. Ελπίζω μόνο να μην είναι και το επόμενο καλοκαίρι όπως τα δύο προηγούμενα. Εύχομαι να επαληθευτούν όσοι επιστήμονες λένε πως τον χειμώνα (άντε την ερχόμενη άνοιξη) θα ξεμπερδέψουμε με την πανδημία. Βεβαίως, και με τον φόβο να με συνοδεύει, και με τους περιορισμούς που μου επέβαλε η κατάσταση, κάτι έκανα. Πέρυσι και εφέτος γύρισα πολύ την Ελλάδα, πήγα σε μέρη που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να είχαν ενδιαφέρον. Για να επιβεβαιώσω πως όλοι οι προορισμοί έχουν κάτι να σου προσφέρουν – άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα – αν τους επισκέπτεσαι με τη διάθεση να τους γνωρίσεις, να εντοπίσεις αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία τους που θα σε κάνουν να τους αγαπήσεις. Πάντα υπάρχει λύση, ακόμα και αν δεν είναι η ιδανική, ακόμα και αν είναι λύση ανάγκης. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια όπως θα ήθελα – ώρες-ώρες αισθάνομαι πως έχασα πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου -, όμως βλέποντας γύρω μου πόσοι άνθρωποι πέρασαν και εξακολουθούν να περνάνε πιο δύσκολα από εμένα, σταματώ την γκρίνια. «When life gives you lemons, make lemonade», λέει μια παροιμιώδης φράση που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ακόμη κι όταν η ζωή δεν σου τα φέρνει όπως περίμενες, εκμεταλλεύσου ό,τι μπορείς ή «στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι». Αυτό! (Και του χρόνου στο Σαν Φρανσίσκο ή στην Ταϊβάν ή στο Μπουένος Αϊρες… Μακάρι!)