Τα «απαγορευμένα»

Τελικά για την κλιµατική αλλαγή ευθύνονταν αποκλειστικά τα πλαστικά καλαµάκια! Και για τις λειψυδρίες και για τις καταιγίδες. Και για τα ξαφνικά καλοκαίρια µέσα στους χειµώνες και για τους ξαφνικούς χειµώνες µέσα στα καλοκαίρια. Και για τον θάνατο των δελφινιών και για την εξαφάνιση των θαλάσσιων χελωνών. Τα καταργήσαµε και ησυχάσαµε. Ησυχάσαµε; Κάναµε το χρέος µας απέναντι στη µητέρα φύση και στις γενιές που έρχονται; Στο βάθος ενός συρταριού, στην κουζίνα µου, ανακάλυψα µια ξεχασµένη συσκευασία µε παλιά καλαµάκια. Από τα αθάνατα, τα πλαστικά, τα πολύχρωµα, τα απαγορευµένα. Εκλεισα τα παράθυρα και τις κουρτίνες για να µη µε δουν οι γείτονες και µε καρφώσουν στις περιβαλλοντικές οργανώσεις και όσο πιο αθόρυβα µπορούσα ετοίµασα καφέ. Διάλεξα ένα πράσινο καλαµάκι, θυµήθηκα τη γλιστερή αίσθηση του πλαστικού στο χέρι µου και άρχισα να απολαµβάνω το ρόφηµά µου για πρώτη φορά έπειτα από πολλούς-πολλούς µήνες χωρίς την απαίσια γεύση του παπαριασµένου χαρτιού στο στόµα µου. Χωρίς να καταπίνω µε κάθε γουλιά και κοµµατάκια σαλιωµένου χαρτοπόλεµου. Θυµήθηκα πόσο απολάµβανα τον καφέ και το αναψυκτικό µου τα (όχι πολύ) παλιά χρόνια και έκρυψα ξανά τη συσκευασία µε τα καλαµάκια, µε σκοπό να τα χρησιµοποιώ σε πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις, ως µικρή πολυτέλεια από εκείνες που ο σύγχρονος άνθρωπος όλο και πιο σπάνια απολαµβάνει. Μπορεί να ακούγοµαι ως κατάπτυστος εχθρός των ακτιβιστών οικολόγων, να θεωρούµαι η ντροπή της Γκρέτα Τούνµπεργκ, να κακοχαρακτηρίζοµαι ως ένας ακόµα Ελληνάρας που αρνείται να δει πέρα από τον µικρόκοσµό του και να συνεργαστεί στις δράσεις για τη σωτηρία του πλανήτη. Οµως, υπάρχει αλήθεια κανένας που θεωρεί πως η σωτηρία µας εξαρτάται τελικά από το πώς πίνουµε τον φραπέ ή τον χυµό µας; Εξηγούµαι για να µην παρεξηγούµαι: Αν τα πλαστικά πνίγουν πράγµατι τον πλανήτη, τάσσοµαι και εγώ αναφανδόν υπέρ της απόλυτης και οριστικής κατάργησής τους και της αντικατάστασής τους από κάτι άλλο. Είµαι πρόθυµος να κάνω τις απαραίτητες παραχωρήσεις και θυσίες, δηλαδή να κάνω πιο δύσκολη την καθηµερινότητά µου για να έχουν κάτι να περιµένουν και να απολαµβάνουν εκείνοι που θα έρθουν ύστερα από εµένα. Ας πάρουµε όµως επιτέλους µέτρα δραστικά και όχι ηµίµετρα. Τη στιγµή που εξακολουθούµε να κατασπαταλάµε καθηµερινά τόνους πλαστικού (συσκευασίες, σκεύη, µικροαντικείµενα, έπιπλα, ρούχα κ.λπ.), η απαγόρευση των πλαστικών καλαµακίων, εκτός από ανούσιο (σταγόνα στον ωκεανό) µέτρο, µου φαίνεται και εξαιρετικά υποκριτικό. Και µου προκαλεί πονηρές δεύτερες σκέψεις, από εκείνες που όταν τις κάνουν οι άλλοι τις ειρωνεύοµαι. Πως, π.χ., κάποιοι ήθελαν να αβαντάρουν τους δικούς τους, εκείνους που έφτιαχναν καλαµάκια από χαρτί, και βρήκαν στην απειλή της κλιµατικής αλλαγής ένα καλό άλλοθι, µια καλή δικαιολογία για να τους επιβάλουν. Καταπίνουµε τώρα εµείς λιωµένο χαρτοπολτό µε κάθε γουλιά (στα πόσα κιλά στουµπώνεις;) και ονειρευόµαστε την πράσινη ανάπτυξη (θάβοντας την ίδια στιγµή τις γόπες των τσιγάρων µας στην άµµο και πετώντας τα τενεκεδάκια των αναψυκτικών µας πίσω από τους θάµνους). Ακόµα και αν καταφέρνουµε τελικά να αποφύγουµε την υπερθέρµανση του πλανήτη, δεν θα καταφέρουµε, φοβάµαι, να αποφύγουµε την επίσκεψη στον γαστρεντερολόγο µας.