«Συννεφάκια» την άνοιξη

Το Πάσχα, όταν και εφόσον το γιορτάζουμε κανονικά και πέφτει και «αργά», όπως λέγανε και οι παλιοί, είναι πάντα και κάτι σαν ορεκτικό του καλοκαιριού που ακολουθεί. Αυτό το χαρακτηριστικό του είναι ένα από αυτά τα στοιχεία που το ελληνικό μας Πάσχα το διαφοροποιούν από το Πάσχα των Δυτικοευρωπαίων. Οι Δυτικοευρωπαίοι το Πάσχα το γιορτάζουν συνήθως στο σπίτι τους. Είναι ένα τάιμ άουτ και τίποτα πιο πολύ. Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το επικείμενο καλοκαίρι. Τους Δυτικοευρωπαίους ποτέ π.χ. δεν τους απασχολεί τι καιρό θα κάνει: είναι μια γιορτή οικογενειακή και όχι μια εκδρομή, όπως στην Ελλάδα. Εδώ το πράγμα είναι αλλιώς: δύο χρόνια δεν υπήρχε δυνατότητα εξόδου από τις πόλεις για να το γιορτάσουμε και παραλίγο να πάθουμε όλοι χρόνια κατάθλιψη – εκτός από παράκρουση, αυτή την πάθαμε και απόδειξη είναι το αστυνομικό δελτίο.

Στην Ελλάδα το Πάσχα αρχίζει εβδομάδες πριν, όταν ψάχνεις να βρεις τι καιρό θα κάνει. Οταν πλησιάζει φεύγεις από την πόλη τρεις ημέρες τουλάχιστον, και όταν φθάνεις στον προορισμό σου νιώθεις ότι καλοκαίριασε – αρκεί να μη βρέχει. Το γιορτάζεις συχνά εκεί που θα περάσεις και μέρος του Αυγούστου σου (στο «πατρικό» στο χωριό ή στο εξοχικό), συναντάς ανθρώπους που τους έχεις συνδέσει με το καλοκαίρι σου – γείτονες και φίλους. Οπως όλα τα καλά ορεκτικά, το Πάσχα δεν σε στομώνει, αλλά σου ανοίγει την όρεξη: με τον τρόπο του σε κάνει να λαχταράς το καλοκαίρι που θα ‘ρθει. Αλλά ήταν τέτοιο το εφετινό Πάσχα; Ειλικρινά δεν ξέρω. Παρότι ήταν το πρώτο κανονικό μετά από τρία χρόνια, οι συζητήσεις δεν αφορούσαν τη μεγαλοπρέπειά του, ούτε καν το πώς περάσαμε τον χειμώνα. Ο προβληματισμός για το κύμα ακρίβειας ήταν διάχυτος. Οι θεωρίες συνωμοσίας για τον πόλεμο της Ουκρανίας (σε συνδυασμό με τις εκτιμήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι) ήταν στην ημερήσια διάταξη. Και μια παράξενη ανασφάλεια, που καμία σχέση δεν έχει με το ελληνικό καλοκαίρι, πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ζούσες το Πάσχα (γιατί έφυγες και βρέθηκες κάπου που σου θύμιζε την ύπαρξη του) και συγχρόνως δεν το ζούσες, γιατί όσα άκουγες ελάχιστα θύμιζαν γιορτή.