Στον Ασπρόπυργο

Είχα πολλά χρόνια να κατέβω στην παραλία του Ασπροπύργου. «Τι να πας να κάνεις;» με είχε ρωτήσει φίλος με καταγωγή από την περιοχή περιγράφοντάς μου την απόλυτη παρακμή. Τον ρώτησα αν όντως τα πράγματα είναι τόσο δραματικά όσο μου τα ζωγράφιζε («είναι!» επέμεινε) και γιατί η τοπική κοινωνία (μέλος της οποίας είναι και εκείνος) δεν κάνει κάτι. Με κοίταξε σχεδόν έκπληκτος που υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες απορίες και απάντησε ένα ξερό «τώρα πια δεν γίνεται τίποτα». Την επόμενη Κυριακή, νωρίς-νωρίς το πρωί, ήμουν εκεί. Για βόλτα. Από περιέργεια. Πάρκαρα έξω από τη μικρή εκκλησία, απέναντι από το στρατόπεδο. Το τοπίο θα μπορούσε όντως να είναι σκηνικό για θρίλερ, όπως εκείνα που διαδραματίζονται σε πόλεις νεκρές όπου κυκλοφορούν μόνο ζόμπι και όπου οι τελευταίοι επιζώντες, εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι, κρύβονται για να μη γίνουν μεζές στα δόντια τους. Αγριόχορτα φυτρωμένα παντού, ραγισμένα και σπασμένα πεζοδρόμια, σκουπίδια, ξηλωμένες τέντες που κρέμονταν κουρελιασμένες από τους σκουριασμένους μεταλλικούς σκελετούς τους, μερικές ψωραλέες γάτες και μια ησυχία που τρόμαζε. Το σιντριβάνι που (ω του θαύματος!) λειτουργούσε (σε αντίθεση με τα περισσότερα σιντριβάνια της Αθήνας) ήταν με τον θόρυβο που έκανε το νερό του μοναδική ένδειξη ζωής σε ένα περιβάλλον που έμοιαζε νεκρό! Το σιντριβάνι και η θάλασσα με τον παφλασμό των κυμάτων της. Η οποία όμως είχε το καφε-γκρί, το δυσοίωνο χρώμα της μόλυνσης. Συνέχισα να περπατώ. Σπίτια έρημα, κήποι χορταριασμένοι, σκουριασμένα αυτοκίνητα, βάρκες που σάπιζαν στη στεριά, δρόμοι με λακκούβες και λιμνασμένα νερά, γλάστρες με γιούκες που τις είχε ξαπλώσει κάτω ο αέρας και κανένας δεν τις είχε ξανασηκώσει, σπασμένες τζαμαρίες. Απόρησα με τους 3-4 ανθρώπους που έπιναν εκεί τον πρωινό καφέ τους σε μια προκυμαία που έγερνε, έτοιμη θαρρείς να καταρρεύσει μέσα στη βρώμικη θάλασσα παρασύροντας και αυτούς μαζί. Απόρησα ακόμα περισσότερο με τις δύο γυναίκες που έκαναν μπάνιο βουτηγμένες στο καφέ, αδιαφανές νερό, με δεκάδες σκουπίδια να επιπλέουν γύρω τους. Ξέρω, μπορεί να μην είχαν τη δυνατότητα να πάνε σε μια καλύτερη παραλία. Στη θέση τους όμως νομίζω πως θα προτιμούσα να μην ξαναδώ νερό στη ζωή μου, παρά να διακινδυνεύσω να βάλω ακόμα και τα πόδια μου μέσα σε αυτόν τον βούρκο. Διάβασα πως με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος εφέτος το καλοκαίρι ο Δήμος Ασπροπύργου σε συνεργασία με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή πραγματοποίησαν περιβαλλοντική δράση. Μια δράση που στόχευε στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των παιδιών σε θέματα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Καλό είναι να γίνονται αυτά. Ή μήπως είναι φιέστες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα; Γιατί, πώς να αποκτήσεις περιβαλλοντική συνείδηση όταν συνηθίζεις να ζεις μέσα, έστω κοντά, σε αυτή τη χαβούζα; Γνωρίζω πως αν καταφέρεις να δεις κάτω από τα σκουπίδια και από την εγκατάλειψη δεκαετιών, η παραλία του Ασπροπύργου είναι όμορφη. Θα μπορούσε να είναι όμορφη. Γιατί έχει κάτι το τρυφερό, κάτι το αγαπησιάρικο και αυτή, όπως και άλλες περιοχές που τις έχουμε κακοποιήσει και καταστρέψει. Δεν της αξίζει τέτοια κατάντια. Ειλικρινά, έφυγα με σφιγμένη την καρδιά μου από τη θλίψη.