Οταν το 1989 έπεφτε το Τείχος στο Βερολίνο, ένα πλήθος γερμανών διαδηλωτών είχε μαζευτεί έξω από τα γραφεία της KGB στη Δρέσδη, αξιώνοντας την αποπομπή του σοβιετικού καθεστώτος. Καθώς ο όχλος απειλούσε να εισβάλει στο κτίριο, σε έξαλλη κατάσταση, ο σοβιετικός μυστικός πράκτορας Βλαντίμιρ Πούτιν προσπαθούσε να περισώσει το κύρος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Εκαιγε τα αρχεία και έδινε εντολές που έπαιρνε από τα αφεντικά του στο Ανατολικό Βερολίνο. Επιχειρούσε να επικοινωνήσει με την πατρίδα. Μάταια. Κανείς δεν του απαντούσε. «Η Μόσχα είχε σιγήσει», θα έγραφε πολλά χρόνια αργότερα στην επίσημη βιογραφία του. Ολη του η ζωή, όλη του η κοσμοθεωρία, είχαν μέσα σε λίγες ώρες καταρρεύσει μπροστά στα μάτια του.
Μέχρι και την εποχή που αναρριχήθηκε στην ιεραρχία πάνω στα μετασοβιετικά συντρίμμια και έγινε πρόεδρος της Ρωσίας το 2000, ο Πούτιν είχε έναν ξεκάθαρο στόχο. Να ανακτήσει το χαμένο κύρος που είχε απολέσει η χώρα του και από το τέλμα της πολιτικής απομόνωσης να την επαναφέρει ξανά στο κέντρο των παγκόσμιων υποθέσεων. Για τον ίδιο, η σοβιετική κατάρρευση σηματοδότησε τη «μεγάλη γεωπολιτική καταστροφή του εικοστού αιώνα». Ηταν ένα τραγικό ορόσημο που άφησε μέσα σε μια νύχτα σχεδόν είκοσι πέντε εκατομμύρια Ρώσους εκτός Ρωσίας, περί τα δώδεκα εκατομμύρια στο νέο ουκρανικό κράτος, «μακριά από την ιστορική τους πατρίδα» κατά τα λεγόμενά του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
