Αν ποτέ κάποιος έγραφε ένα βιβλίο με θέμα το πώς ζήσαμε στην Ελλάδα την περιπέτεια με τον κορωνοϊό, ο τίτλος που καλύτερα θα περιέγραφε την ιστορία θα ήταν «Από την Ιταλία στο Ισραήλ». Γιατί πέρυσι, όταν εντοπίστηκαν στη χώρα μας τα πρώτα κρούσματα, τα όσα συνέβαιναν στη γειτονική Ιταλία ήταν τόσο σοκαριστικά, ώστε καθόρισαν τη στάση μας. Και γιατί εφέτος, όσοι αναζητούν μια σταλιά αισιοδοξίας δεν κάνουν άλλο από το να κοιτάζουν το Ισραήλ, δηλαδή το κράτος που μοιάζει να ξεπέρασε το πρόβλημα γιατί το 60% του πληθυσμού του ήδη εμβολιάστηκε. Αν κάποιος σεναριογράφος είχε επιμεληθεί το σενάριο του έτους της πανδημίας στην Ελλάδα δύσκολα θα έβρισκε χώρες καλύτερες ως παραδείγματα ικανά να τραβήξουν την προσοχή.
Η Ιταλία δεν είναι απλώς μια γειτόνισσά μας: είναι η ωραία γειτόνισσά μας. Δεν είναι μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, εξωτική και παράξενη, από αυτές που συγκινούν τους συνήθως κατ’ επάγγελμα ευαίσθητους (και προκαλούν την αδιαφορία των υπολοίπων…), ούτε κάποια χώρα σκανδιναβική και αποστειρωμένη που παρακολουθούμε με περιέργεια. Πολύς κόσμος την έχει επισκεφθεί και ακόμα πιο πολύς αισθάνεται ότι τη γνωρίζει. Ξέρει τους ανθρώπους της – τουλάχιστον έτσι νομίζει. Τους εκτιμά μάλιστα για πολλά, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τούς χρησιμοποιεί και ως παράδειγμα. Τρομάξαμε με τους Ιταλούς και την επέλαση του ιού στη χώρα τους – και όσοι πιστεύουμε πως το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» ισχύει και όσοι πιστεύουμε πως δεν ισχύει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
