«Τις οδούς γιατί αποφεύγω/ μ’ όλους τους ταξιδευτές/ κι ατραπούς κρυφές γυρεύω/ σ’ ολοχιόνιστες κορφές;» αναρωτιέται ο ποιητής Βίλχελμ Μίλερ στο «Χειμωνιάτικο ταξίδι», τον κύκλο ποιημάτων που πέρασε στην Ιστορία μελοποιημένος από τον Φραντς Σούμπερτ. Οι στίχοι του (εδώ, μεταφρασμένοι από τον Διονύση Καψάλη) ήρθαν στο μυαλό μου ενώ έψαχνα στοιχεία για τις πιο επικίνδυνες πίστες σκι του κόσμου και αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που κάνει έναν σκιέρ να αναζητεί τα δύσκολα, ενίοτε βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα. Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι ρητορικό, όλοι γνωρίζουμε πως η αίσθηση του κινδύνου συχνά λειτουργεί ηδονικά. Ετσι, για έναν παθιασμένο με το σπορ αλλά και έμπειρο αθλητή, για τον οποίο οι «συμβατικές» διαδρομές μπορεί να είναι πληκτικές και αδιάφορες, οι μαύρες πίστες, δηλαδή οι πιο δύσκολες διαδρομές, οι «ατραποί» των χιονοδρομικών κέντρων, είναι πιθανώς το ζητούμενο. Τέτοιες «στρυφνές» πίστες θα επιχειρήσουμε σήμερα και εμείς να κατεβούμε σε μια περιπετειώδη χειμωνιάτικη περιπλάνηση, που δεν έχει σε καμία περίπτωση τη μελαγχολία του «Χειμωνιάτικου ταξιδιού» των Μίλερ – Σούμπερτ, αλλά έχει τη χαρά τής άθλησης και την ανάταση που μας δημιουργεί η επαφή με τη φύση, εν προκειμένω με το χιονισμένο βουνό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
