Η Κίκι Σμιθ αγαπά να δημιουργεί γλυπτά από μπρούντζο γιατί είναι ένα υλικό το οποίο «συγχωρεί». «Ξέρεις, έχω ανάγκη από όλη τη συγχώρηση του κόσμου» ακούγεται να λέει με τη γλυκιά αλλά απόκοσμη φωνή της στη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας μας. Εκείνη βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης όπου μένει περιτριγυρισμένη από μια όμορφη φύση. Οταν δεν ετοιμάζει κάποιο από τα έργα της, κάθεται και την παρατηρεί με περιέργεια και αγάπη. Και πρέπει να μοιάζει σαν μια γενναιόδωρη μητέρα-γη ή σαν ένα ώριμο, καλοσυνάτο δαιμόνιο πλήρως εναρμονισμένο με το περιβάλλον του, έτσι όπως πέφτουν τα μακριά γκρίζα μαλλιά της πάνω στο πορσελάνινο δέρμα της, διάστικτο με μικρά τατουάζ που απεικονίζουν κρυστάλλους. Η Σμιθ μιλάει με μια απόλυτα μεταδοτική ηρεμία, με μια καλόβολη νωχελικότητα που σε φέρνει αμέσως κοντά της, και ας είναι τόσο μεγάλη η φυσική απόσταση ανάμεσά μας. Εχει ζήσει την ταραχώδη δεκαετία του ’80 και την καλλιτεχνική σκηνή του East Village, έχει βιώσει την αγωνία για την επιδημία του AIDS από την οποία χάθηκε τελικά η αδελφή της. Εχει δοξάσει, με τον τρόπο της, το γυναικείο σώμα σε όλη του τη σπλαχνικότητα και τη φθαρτότητα, έχει εγγράψει τις παγανιστικές ιστορίες της όπου πρωταγωνιστούν πουλιά, αστέρια, λύκοι, φανταστικά πλάσματα και ένας μυστικιστικός κόσμος φωτός και σκιάς, με όλα σχεδόν τα υλικά που είναι διαθέσιμα σε έναν καλλιτέχνη. Για ποιες αμαρτίες χρειάζεται άραγε «συγχώρηση»; «Αναφέρομαι στη διαδικασία της γλυπτικής, καθώς πρώτα φτιάχνεις το έργο από πηλό ή κερί και μετά φτιάχνεις το καλούπι. Κάθε φορά έχεις τον χρόνο να δουλέψεις με το έργο και να συνειδητοποιήσεις τι θέλεις να κάνεις με αυτό. Οταν ζωγραφίζεις, για παράδειγμα, τα λάθη δεν συγχωρούνται. Είναι πολύ ωραίο αν μπορείς να επιστρέφεις και να μπορείς να διορθώσεις τα λάθη σου». Η Κίκι Σμιθ μοιάζει να ζει για την τέχνη της. Ο δικός της ο κόσμος εξάλλου είναι διαφορετικός από των κοινών θνητών, καθώς σε αυτόν συνυπάρχει ένα περιβάλλον μαγείας, θρησκευτικής έκστασης και προσωπικής μυθολογίας.
Θραύσματα αυτού του κόσμου θα μεταφέρει και στην Υδρα και στα Σφαγεία της, εκεί όπου το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ καλεί παραδοσιακά έναν καλλιτέχνη κάθε Ιούνιο για να δημιουργήσει ένα έργο ειδικά για τον φορτισμένο αυτόν χώρο. Πολλά έργα της βρίσκονται εξάλλου στη συλλογή του Δάκη Ιωάννου, με τον οποίο η ίδια διατηρεί μια φιλική σχέση. «Συνήθως δεν σκέφτομαι ποιοι είναι οι άνθρωποι που συλλέγουν τη δουλειά μου, ούτε έχω προσωπική σχέση μαζί τους. Με τον Δάκη, όμως, είμαστε παλιοί γνώριμοι και είμαι χαρούμενη που έχει έργα μου. Νομίζω ότι τα φροντίζει και αυτό με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Δεν συμβαίνει συχνά να είναι ένας συλλέκτης ταγμένος σε αυτό που δημιουργείς ως καλλιτέχνης και να έχει ένα γνήσιο πάθος για την τέχνη».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
