Εβλεπα σε κάτι τηλεοπτικές εκποµπές µε λαϊκά τραγούδια (όπως βαφτίζουν τα φτηνοτράγουδα για να τα εξωραΐσουν) να σπάνε πιάτα. Θυµήθηκα την Κριστίν, που την είχα γνωρίσει σε ένα δηµοσιογραφικό ταξίδι στη Στοκχόλµη, να µε ρωτά αν διασκεδάζουµε έτσι κάθε Σαββατοκύριακο. Της απάντησα πως δεν διασκεδάζουµε έτσι κανένα Σαββατοκύριακο. Πως στην οικογένειά µου πιάτα σπάγαµε µόνο κατά λάθος, όπως τα µεταφέραµε από την τραπεζαρία στον νεροχύτη. Και πως όταν (κατά λάθος πάντα) τα σπάγαµε, δεν φωνάζαµε «όπα!», αλλά «ωχ!», και δεν χορεύαµε συρτάκι ή χασαποσέρβικο πάνω από τα κοµµάτια τους, αλλά τρέχαµε να τα σκουπίσουµε για να µην κοπεί ο επόµενος που θα περνούσε από το πεδίο της καταστροφής.
Εξεπλάγη η Σουηδέζα Κριστίν, που ονειρευόταν να έρθει ένα καλοκαίρι στη Μύκονο και να σπάσει τα πιάτα της ζωής της. Εξεπλάγησαν και τα υπόλοιπα μέλη της πολυεθνικής παρέας μας που μέχρι τότε με ζήλευαν για το ταμπεραμέντο που (υπέθεταν πως) έκρυβα και που (υπέθεταν πως) εκδήλωνα όταν άκουγα ελληνική μουσική. Νόμιζαν ότι στην Ελλάδα αν δεν σπάσεις μερικά πιάτα δεν διασκεδάζεις. Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η εντύπωση, είναι όμως τόσο λανθασμένη όσο η εντύπωση πως στη Χαβάη οι γυναίκες φοράνε όλη μέρα φούστες από χόρτο και χορεύουν Hukilau εκεί που σκάει το κύμα. Ή, όπως λέει γελώντας (αλλά και με παράπονο) ένας ελληνοβραζιλιάνος φίλος, πως «στη Βραζιλία έχουμε όλοι σώματα αιλουροειδούς και όλη μέρα καθόμαστε με μικροσκοπικά μαγιό στις παραλίες και αλειφόμαστε με λάδι καρύδας». Εδώ που τα λέμε, το να αλείφεσαι με λάδι καρύδας έχει ωραία μυρωδιά, κάνει το δέρμα σου να γυαλίζει… Ενώ το να σπας πιάτα τι ακριβώς προσφέρει;
Γνωρίζω ότι κάποτε το έκαναν σε ορισμένα κέντρα διασκέδασης, όμως πραγματικά με ενοχλεί που έχει περάσει ως μία από τις πιο χαρακτηριστικές ελληνικές συνήθειες. Γιατί δεν είναι. Κανένας από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι δεν έχει σπάσει ούτε ένα πιάτο στη ζωή του για διασκέδαση, όλοι θεωρούν πως το να ξοδεύεις τα χρήματά σου στο εν λόγω σπορ είναι ανόητο και ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά κακόγουστη διασκέδαση.
Και να που αυτή την κακογουστιά την επαναφέρουν στην τηλεόραση ως ένδειξη ευφρόσυνης διάθεσης, ως χαριτωμένο δείγμα του τρόπου με τον οποίο διασκεδάζουμε. Πόσο θλιβερό να σπάνε πιάτα μπροστά στις κάμερες! Αυτό είναι το ελληνικό τραγούδι; Αυτό είναι το ελληνικό γλέντι; Αυτή είναι η ποιότητα του σύγχρονου τηλεοπτικού προϊόντος; Βλέπω τέτοια κακής ποιότητας «μιούζικαλ» και θυμάμαι τον Ντόρου που είχε έρθει από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου για ένα καλοκαίρι στην Τήνο και, σε ένα από τα πανηγύρια μας, όπου δεν σπάει ποτέ ούτε ένα πιάτο, ενώ χορεύαμε, έφερε κάτω όλο το τραπέζι με τα ποτήρια, τα σερβίτσια, τις πιατέλες με τις σαλάτες και τα κεφτεδάκια. «Τι κάνεις;» τον ρωτήσαμε έκπληκτοι. «Διασκεδάζω όπως στην Ελλάδα» απάντησε. Αυτή την εικόνα τους έχουμε δώσει;
