«Η Ελβετία είχε πεντακόσια χρόνια ειρήνης και δημοκρατίας και τι μας έδωσε; Το ρολόι-κούκο». Αστεία αλλά και φαρμακερή η φημισμένη ατάκα που εκφωνεί ο Ορσον Γουέλς στην ταινία «Ο τρίτος άνθρωπος» (1949), το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Γκράχαμ Γκριν. Μια ατάκα που καθόλου δεν κολακεύει την ευνοημένη, την πάμπλουτη, την ακριβότερη (σύμφωνα και με τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η Παγκόσμια Τράπεζα) χώρα του κόσμου. Ομως το ρολόι-κούκος μάλλον αδικείται όταν χρησιμοποιείται από τον Γκριν ως… πειστήριο της απραξίας/αφασίας των Ελβετών. Επειδή ο χειροποίητος μηχανισμός λειτουργίας του είναι αρκετά περίπλοκος και η κατασκευή του απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις και δεξιότητες. Αλλά και επειδή, λειτουργώντας όχι μόνο ως χρηστικό αλλά και ως διακοσμητικό αντικείμενο (με τα πορτάκια του να ανοίγουν και έναν κούκο να πετιέται έξω για να αναγγείλει κάθε αλλαγή της ώρας), συχνά έχει τα χαρακτηριστικά εικαστικού έργου τέχνης, με περίτεχνα σκαλίσματα στην ξύλινη όψη του, με τη χρήση ασημιού, χρυσού και ημιπολύτιμων και πολύτιμων λίθων για την επένδυσή του. Δεν μιλάμε, βεβαίως, για τα ρολόγια-κούκους που μπορούμε όλοι να αγοράσουμε έναντι μερικών δεκάδων ευρώ στα καταστήματα με είδη σπιτιού, αλλά για ρολόγια ιδιαίτερης αξίας που έχουν βρει περίοπτη θέση σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία. Ορισμένα εκ των οποίων δημοπρατούνται κατά διαστήματα από μεγάλους οίκους, όπως οι Christie’s και Sotheby’s, αλλά και διαδικτυακά (π.χ. στο eBay), με τις τιμές τους να ξεκινούν από τις 5.000 και τις 10.000 ευρώ και να ανεβαίνουν πολύ, πάρα πολύ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
