Στέλιος ΦαϊτάκηςΠρος την αθανασία

Το πέρασμά του από τη Γη αποδείχθηκε σύντομο, όμως ο 47χρονος Στέλιος Φαϊτάκης πρόλαβε να αναδειχθεί σε έναν από τους πιο ταλαντούχους, παραγωγικούς και αναγνωρίσιμους (αν όχι ο πιο αναγνωρίσιμος) της γενιάς του. Ενας ζωγράφος που δημιούργησε κόντρα σε όλες τις προγνώσεις, καθότι, όπως θα πει στο BHΜΑgazino ο αδελφός του, Γιάννης Φαϊτάκης, «ήταν διαγνωσμένος δεξιόχειρας που εξαιτίας λάθος χειρισμού στη γέννα μεγάλωσε με το συγκεκριμένο χέρι παροπλισμένο με 70% αναπηρία, αλλά χρησιμοποίησε το αριστερό», και παρ’ όλα αυτά έφτασε τελικά να ζωγραφίσει τοιχογραφίες ακόμα και στο Palais de Tokyo στο Παρίσι. «Ηταν μια πολύ σπάνια περίπτωση εικαστικού και ανθρώπου. Αγαπούσε τον ιαπωνικό πολιτισμό και την πολεμική τέχνη Ninjutsu, στην οποία είχε αποκτήσει μαύρη ζώνη, είχε σπουδάσει οστεοπαθητική και λάτρευε τη ζωγραφική. Ο Στέλιος δεν έδειχνε ποτέ αδυναμία και ούτε ήθελε να ζητάει βοήθεια, δεν ήταν businessman αλλά απλώς ήθελε να είναι σπίτι του και να ζωγραφίζει, κυνηγούσε την ουσία με αδυσώπητο τρόπο, ήθελε να αγγίζει ο κόσμος τα έργα του για να νιώθει τις πινελιές του, ήταν παιδί των δρόμων ως γκραφιτάς αλλά δεν υπήρξε ποτέ αμόρφωτος ή ασεβής» θα πει. Αυτά τα τελευταία είναι μια σαφής νύξη στον βανδαλισμό της τοιχογραφίας του έξω από το εργοστάσιο Ελαΐς στην Πειραιώς, υποτίθεται ως μια μορφή «αποχαιρετισμού» στον graffiti artist που επίσης υπήρξε.

Ο Στέλιος Φαϊτάκης διατηρούσε χαμηλό προφίλ και ανέπτυσσε ουσιαστικές σχέσεις με τους συνοδοιπόρους του ή τους δασκάλους του. Οπως με τη Ρένα Παπασπύρου, κοντά στην οποία φοίτησε στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, ή με τον Ηλία Παπαηλιάκη, ο οποίος τον προετοίμασε για τις εισαγωγικές εξετάσεις στην Καλών Τεχνών, όπως και με τους παλιούς γκραφιτάδες μαζί με τους οποίους ζωγράφιζε ως Bizarre.Τα δε μαθήματα αγιογραφίας τα είχε παρακολουθήσει κοντά στον Σώζο Γιαννούδη. Οπως θα πει η Παπασπύρου στο BHΜΑgazino: «Ο Στέλιος ανυποχώρητα υποστήριξε στα έργα του τις δικές του σωστές σχέσεις ανάμεσα στη νοηματική-φιλοσοφική θεώρηση όπως την προσδιόριζε ο ίδιος, και την εικαστική πράξη την οποία διαμόρφωνε με απόλυτη αντιστοιχία και με μεγάλο πλαστικό εύρος. Είχε μια μοναδική πλούσια εσωτερική πνευματική ζωή που εκφράστηκε στα έργα του με μοναδικά γοητευτικό τρόπο. Στη σχολή ήταν πολύ σοβαρός, είχε πάντα ένα μπλοκάκι στο χέρι στο οποίο σχεδίαζε ό,τι σκεφτόταν, σημειώσεις-ντοκουμέντα για λεπτομέρειες έργων, για διακοσμητικά στοιχεία που ήταν ένα βασικό πλαστικό στοιχείο των έργων και χαρακτήριζαν την ταυτότητα των εικονιζόμενων. Η πολύ πλούσια εσωτερική ζωή τον βοηθούσε να προσεγγίσει αυτά τα σχήματα, μια μείξη βυζαντινών και ασιατικών στοιχείων τα οποία τον ενδιέφεραν από τότε και εξέλιξε στην πορεία με πολύ εντυπωσιακό εύστοχο τρόπο. Ηταν ένας πολύ καλός και ουσιαστικός καλλιτέχνης και ένας πολύ ευγενής άνθρωπος, με μια ιδιαίτερη ανατροφή».