Κοιτάζω τη χελώνα να προσπαθεί να κολυµπήσει µέσα στο στάσιµο, παµβρώµικο νερό και πονάει η καρδιά µου. Νοµίζω πως εκπέµπει SOS το άµοιρο το ζώο έτσι όπως σηκώνει το κεφαλάκι του έξω από τον καφέ βούρκο και µας κοιτάζει. Ενα παιδάκι τής πετάει κατακέφαλα µισό κουλούρι. «Είναι χορτάτη» λέει η µαµά του και του δείχνει σε µια γωνία της στέρνας-απόπατου µια µάζα από παπαριασµένα και µουχλιασµένα κουλούρια και πλαστικά. Είχα καιρό να επισκεφθώ το (θα το γράψω µε όλο το µεγαλοπρεπές όνοµά του) Μητροπολιτικό Πάρκο Περιβαλλοντικών και Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων και Ανάπτυξης Κοινωνικής Οικονοµίας «Αντώνης Τρίτσης». Πόσο φιλόδοξο ακούγεται! Πόσο απογοητευτικό είναι! Πιο απογοητευτικό κάθε φορά που πηγαίνω.
Περπατώ δίπλα στην υδάτινη διαδρομή που πλέον δεν έχει τρεχούμενο αλλά στάσιμο νερό – και αυτό όχι παντού, γιατί υπάρχουν και σημεία όπου το ποταμάκι έχει στερέψει εντελώς. Προσπερνώ τις αξιολύπητες χελώνες, προσπερνώ τα γεμάτα απαίσια γκραφίτι κτίρια, τα δέντρα με τους κουρελιασμένους χαρταετούς επάνω τους… Υποθέτω πως δεν θα τους μαζέψει κανένας, θα μείνουν εκεί ώσπου να λιώσουν τα χαρτιά τους ή να σαπίσουν τα ξύλα τους και τότε θα πέσουν σαν υπερώριμα φρούτα. Καταλήγω στη λίμνη με τη δυσοίωνη όψη. Θυμάμαι ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη θανάσιμα λαβωμένη φύση έπειτα από μια πυρηνική καταστροφή. Οι εικόνες που έδειχνε από περιοχές που κάποτε έσφυζαν από ζωή και τώρα δεν τολμάς να τις πλησιάσεις ελάχιστα απείχαν από την εικόνα που παρουσιάζει η λίμνη του «Τρίτση» καθώς και τα πέριξ αυτής. Αν μου την έδειχναν σε βίντεο χωρίς να μου αποκαλύψουν πού βρίσκεται, εύκολα θα υπέθετα πως είναι κοντά στο Τσερνόμπιλ. Και πως οι πάπιες που κολυμπάνε μέσα της είναι ραδιενεργές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
