Πριν από μερικά χρόνια με δημοσιεύματα στον Τύπο θρηνούσαμε την κατεδάφιση του σπιτιού όπου γεννήθηκε ο Μενέλαος Λουντέμης στον Εξαπλάτανο Αλμωπίας. Το οποίο, αν και είχε κριθεί διατηρητέο, αφέθηκε στη μοίρα του έως τη στιγμή που ή θα έπεφτε μόνο του (εντελώς ακατάλληλο πλέον για να κατοικηθεί) ή θα το έριχναν λόγω επικινδυνότητας, όπως και αποφασίστηκε. Δεν πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση κραυγαλέας αδιαφορίας μπροστά στην εθνική πολιτιστική κληρονομιά μας – γιατί αυτό είναι τα σπίτια όπου γεννήθηκαν ή έζησαν μέρος της ζωής τους οι πνευματικοί μας άνθρωποι. Σε άλλες χώρες, ούτε το σπίτι στην Πλάκα όπου πέθανε (στις 27 Φεβρουαρίου 1943) ο Κωστής Παλαμάς, ούτε το σπίτι στα Εξάρχεια όπου έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια και αυτοκτόνησε (στις 8 Ιανουαρίου 1944) ο Ναπολέων Λαπαθιώτης θα ρήμαζαν θεόκλειστα και εγκαταλελειμμένα. Θα είχαν αξιοποιηθεί και θα απέφεραν έσοδα στην τοπική κοινωνία. Το ίδιο και το διαμέρισμα στην οδό Πατησίων όπου έζησε τα νεανικά της χρόνια η Μαρία Κάλλας, το μικρό εξοχικό του Αγγελου Σικελιανού στη Σαλαμίνα ή το σπίτι του Γιάννη Σκαρίμπα στη Χαλκίδα, που επίσης κατεδαφίστηκε, παρά τις προσπάθειες να κηρυχθεί διατηρητέο. Ωστόσο τις κατοικίες από όπου πέρασαν σημαντικές προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων, και που εμείς τις αφήνουμε να γκρεμιστούν, άλλοι λαοί, οι οποίοι ως φαίνεται σέβονται περισσότερο το παρελθόν τους αλλά και καταλαβαίνουν το συμφέρον τους και πράττουν αναλόγως, τις μετατρέπουν σε μουσεία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
