Χτισμένη σε τοπίο τραχύ και ερημικό, κρυμμένη κάπου ανάμεσα στους άγονους λόφους και στα απότομα φαράγγια της Δυτικής Οχθης, η Μονή του Αγίου Γεωργίου Χοζεβίτη είναι ένας από τους προορισμούς που σου γεννούν μεταφυσικά ερωτήματα – όποια και αν είναι η σχέση σου με τη θρησκεία και με τη θρησκευτική πίστη. Ερωτήματα όπως εκείνα τα οποία επανέρχονται κάθε φορά που βρίσκεσαι σε τόπους παράξενους, σχεδόν εξωπραγματικούς, σε περιβάλλοντα αφιλόξενα, όπου όμως ο άνθρωπος ρίζωσε, έζησε, λάτρεψε τους θεούς του και δημιούργησε επί αιώνες: Από πού άντλησε την καρτερία και την αποφασιστικότητα που χρειαζόταν για να αντέξει; Ποια (ανώτερη;) δύναμη τον βοήθησε να ξεπεράσει τις δυσκολίες που ακόμα και σήμερα μοιάζουν ανυπέρβλητες; Ποια εσωτερική φωνή του έκανε παρέα στη μοναξιά του; Ποια, τέλος πάντων, ανάγκη τον έσπρωξε σε μια τέτοια, ασκητική και τόσο σκληρή, ζωή; Αυτά σκεφτόμουν στην είσοδο του μοναστηριού, ένα καυτό καλοκαιρινό μεσημέρι, σηκώνοντας τα μάτια μου και αντικρίζοντας γύρω από τους γαλάζιους τρούλους της εκκλησίας του (τη μοναδική πινελιά χρώματος στο τοπίο μαζί με τρία-τέσσερα βαθυπράσινα κυπαρίσσια) μόνο χώμα, χώμα και πέτρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
