Η «πρώτη» της έκθεση ήταν μια καταστροφή. Εκείνη πέντε ετών στο σπίτι μόνη με τη γιαγιά. Οι γονείς της έλειπαν σε έξοδο. Και ο διάδρομος του νεοκλασικού σπιτιού ήταν τεράστιος, ή έτσι τουλάχιστον φάνταζε στα παιδικά της μάτια. Πήρε λοιπόν τα μολύβια της και τα κραγιόνια της. Ανέβηκε στην καρέκλα και ζωγράφισε τον μεγάλο τοίχο από τη μία άκρη ως την άλλη. Το έργο της όμως δεν κράτησε για πολύ, την επόμενη ημέρα ο μπογιατζής τον ξαναέβαψε.
Τα χρόνια πέρασαν. Η Σοφία Καλογεροπούλου, μαθήτρια γυμνασίου πλέον, στο Αμερικανικό Κολλέγιο. Αριστη στα μαθήματα αλλά και στο ωδείο, στα μαθήματα κλασικού τραγουδιού. Μία ημέρα, την ώρα των εικαστικών, η καθηγήτριά της, η κυρία Ορφανού, την πλησίασε. «Ωραία σχεδιάζεις, αλλά αυτά που κάνεις μοιάζουν λίγο μεγαλίστικα» της είπε. «Ηταν σαν να έπεσε μια βόμβα στο κεφάλι μου» μου λέει σήμερα γελώντας στο σπίτι της στο κέντρο της Αθήνας όπου συναντηθήκαμε. «Εγώ που είχα συνηθίσει να μου λένε σε όλα «μπράβο». Εξαφανίστηκα από τα μαθήματά της. Μία με πονούσε το δόντι μου, μία το στομάχι. Μία ήμερα πλησιάζω στην τάξη. Εκανε προβολή σε προτζέκτορα. Μαγεύτηκα. Εδειχνε μία ηλικιωμένη ζωγράφο που ζωγράφιζε κάτι κόκκινα δέντρα. Πλησίασα σαν υπνωτισμένη. Ηταν η Grandma Moses, η μεγαλύτερη ναΐφ ζωγράφος της Αμερικής. Aρχισε να ζωγραφίζει στα 78 της και πέθανε 101 ετών. «Θέλω να ζωγραφίζω και εγώ έτσι» είπα στην κυρία Ορφανού. «Kάνε ένα σπίτι με μάγισσες» μου απάντησε. Αυτή ήταν μάλλον η αρχή».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
