Σινεφίλ μόδα

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο πιο εμβληματικός ρόλος του ηθοποιού Γκασπάρ Ουλιέλ – ο οποίος έφυγε από τη ζωή μόλις στα 37 του χρόνια σε ένα τρομακτικό δυστύχημα ενώ έκανε σκι στη Σαβoΐα – ήταν ο συμπατριώτης του, σχεδιαστής μόδας Ιβ Σεν Λοράν (1936-2008). Ο Ουλιέλ υποδύθηκε τον σχεδιαστή σε ηλικία 30 ετών στην ταινία «Saint Laurent: Η χρυσή εποχή» (2014), στην οποία ο σκηνοθέτης Μπερτράν Μπονελό εστίαζε στην περίοδο του peak της καριέρας του, από το 1967 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Αυτή η ταινία ήταν που ουσιαστικά εδραίωσε την εικόνα του Ουλιέλ παγκοσμίως, γιατί στη Γαλλία ήταν ήδη μεγάλο όνομα. Εξάλλου, λίγα χρόνια πριν από τη δημιουργία του «Saint Laurent» ο Γκασπάρ Ουλιέλ είχε επιλεγεί από τον οίκο Chanel για να γίνει ο πρεσβευτής του αρώματος «Bleu de Chanel». Μάλιστα, η μικρού μήκους διαφημιστική ταινία που παρήχθη το 2010 από τον εν λόγω oίκο έφερε την υπογραφή του Μάρτιν Σκορσέζε στη σκηνοθεσία, ενός δημιουργού που έδινε πάντοτε τεράστια σημασία στα κοστούμια των ταινιών του και έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σχεδιαστές μόδας όπως ο Τζόρτζιο Αρμάνι.

Ανέκαθεν η μόδα συμβάδιζε με τον κινηματογράφο. Τα όμορφα κοστούμια δεν λειτουργούσαν απλώς υπέρ της εικόνας, αλλά πολλές φορές συνέβαλλαν στο image των πρωταγωνιστών της εκάστοτε ταινίας. Ολοι γνωρίζουμε την «Ωραία της ημέρας» (1967) του Λουίς Μπουνιουέλ, αλλά θα ήταν όντως τόσο ωραία αν δεν υπήρχε το «άγγιγμα» του Ιβ Σεν Λοράν στις εμφανίσεις της Κατρίν Ντενέβ; Και μήπως δεν είχε γίνει το ίδιο με το «touch» του Iμπέρ ντε Ζιβανσί στη λάμψη της Χόλι Γκοτλάιτλι, της διασημότερης ηρωίδας στην καριέρα της Οντρεϊ Χέπμπορν, στο «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1961); Σε κάποιες περιπτώσεις, δε, τα κοστούμια είναι τόσο φαντασμαγορικά που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την «Μπαρμπαρέλα» (1968) και θα δει ότι δεν είναι το υποκριτικό ταλέντο της Τζέιν Φόντα που έχει τον πρώτο λόγο στην ταινία του Ροζέ Βαντίµ αλλά τα κοστούμια του Πάκο Ραμπάν.