Σικάγο

Είχαμε βρει πολύ φθηνά εισιτήρια για τις γιορτές για Αγία Πετρούπολη, έναν από τους προορισμούς των ονείρων μου. Παρενέβησαν όμως τηλεφωνικώς δύο καλές ελληνίδες φίλες που ζουν μόνιμα στο Σικάγο για να μας θυμίσουν πως η πρόσκλησή τους είναι πάντα ανοιχτή, πως η πόλη τους είναι υπέροχη και τα Χριστούγεννα, πως «πρέπει κάποια στιγμή να κάνετε και σε εμάς την τιμή»… Ηθελα να τις δω, ήθελα να γνωρίσω το Ιλινόις, σκεφτήκαμε και πως όσο χιόνι και αν είχε δεν θα έκανε το αφόρητο (μας είχαν πει) κρύο της Αγίας Πετρούπολης. Eπειτα από μερικές εβδομάδες στεκόμασταν κάτω από το Trump International Hotel and Tower, στο κέντρο του Σικάγο, ενώ το θερμόμετρο έδειχνε -24 βαθμούς Κελσίου. Την ίδια ημέρα στην Αγία Πετρούπολη είχε -12 βαθμούς. Η αμερικανική μεγαλούπολη, ντυμένη στα άσπρα, με το ομώνυμο ποτάμι της και την αχανή λίμνη Μίσιγκαν παγωμένα, ζούσε έναν από τους χειρότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών και εμείς ζούσαμε… το κρύο της ζωής μας! Δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Συμπέρασμα πρώτο: Το κρύο συνηθίζεται (με την προϋπόθεση να είσαι ντυμένος σαν Εσκιμώος). Συμπέρασμα δεύτερο: Μια καλά οργανωμένη πόλη εξακολουθεί να λειτουργεί άψογα και σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Συμπέρασμα τρίτο: Το Σικάγο, ακόμη και παγωμένο, είναι πιο όμορφο από τη Νέα Υόρκη και ας μην έχει τη δική του Κάρι Μπράντσο (ο ρόλος της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στο «Sex and the City») για να το διαφημίζει ως κέντρο του κόσμου. Εχει τη Μισέλ Ομπάμα, που οι «αμερικάνες» φίλες μου προτιμούν από την Πάρκερ. Οι οποίες «Αμερικάνες», ενώ εμείς, οι tourists, περπατούσαμε (ή μάλλον τσουλούσαμε στο χιόνι, μπάλες από μάλλινα ρούχα σε μια κάτασπρη, βαμβακερή επιφάνεια), μας τηλεφωνούσαν κάθε δέκα λεπτά για να επιβεβαιώσουν πως ήμασταν ζωντανοί και για να μας μαλώσουν: «Μπείτε αμέσως μέσα! Είστε τρελοί που περπατάτε με αυτό το κρύο! Δεν είναι αστείο, δεν είστε μαθημένοι…». Πάντως, και κρυοπαγήματα να παθαίναμε, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουμε, οι «απερίσκεπτοι», στη θαλπωρή του ξενοδοχείου. Το χειμωνιάτικο Σικάγο, στολισμένο, φωταγωγημένο και γοητευτικό, μας περίμενε.

Η μεγαλύτερη πόλη της Πολιτείας του Ιλινόις και η τρίτη μεγαλύτερη των ΗΠΑ μετά τη Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες είναι ένα μοναδικό μουσείο αρχιτεκτονικής, ένας τεράστιος οικισμός με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες (ουσιαστικά από εδώ ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία τους), με ατμοσφαιρικά αρχοντικά του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα και με ήσυχες γειτονιές με πάνκομψα ξύλινα σπίτια βαμμένα σε διάφορα, έντονα συχνά, χρώματα. Γεμάτο καταστήματα (που σε προκαλούν να ψωνίσεις με τις απίστευτες προσφορές τους), εστιατόρια και μπαρ, θέατρα και μουσικές σκηνές όπου η Chicago jazz γεφυρώνει το τότε, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και του Αλ Καπόνε, με το σήμερα… Με τα μουσεία του, το ενυδρείο του, τον μεγάλο ζωολογικό κήπο (με την ελεύθερη είσοδο), την ιδιαίτερη Chinatown του, το εντυπωσιακό (και ως προς τις εγκαταστάσεις του) πανεπιστήμιο και τα καταπράσινα προάστιά του, το Σικάγο έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη του. Θέλει μια κάποια προσοχή, κυρίως για να αποφύγεις τις πιο κακόφημες γειτονιές όπου συχνά «πέφτουν πιστολίδια», όπως λένε και οι φίλες μου, αλλά εμείς στις 15 ημέρες που μείναμε, στα μέρη όπου κινηθήκαμε (και πήγαμε σε πάρα πολλές γειτονιές), δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα.

Περπατήσαμε, λοιπόν, στις όχθες του ποταμού φωτογραφίζοντας ξανά και ξανά την παγωμένη κοίτη του. Φωτογραφηθήκαμε, βεβαίως, και στο διάσημο ασημένιο γλυπτό Cloud Gate του Ανίς Καπούρ που βρίσκεται στο Millennium Park, πολύ κεντρικά. Ανεβήκαμε στην κορυφή του 442 μ. Willis Tower, γνωστού και ως Sears Tower. Το 1973, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, ήταν το υψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Διατήρησε το ρεκόρ για 25 χρόνια – και μπορεί τώρα να είναι… μόνο το 16ο υψηλότερο, παραμένει όμως εντυπωσιακό. Οταν θα το επισκεφθείτε, ανεβείτε στο Skydeck, θαυμάστε υπέροχη θέα 360 μοιρών σε όλη την περιοχή και βγάλτε μία ακόμη φωτογραφία στο Ledge, στα γυάλινα κουτιά που προεξέχουν και που θα σας κάνουν να αισθάνεστε πως περπατάτε στον αέρα.

Το Magnificent Mile είναι ο κεντρικός δρόμος με τα μεγάλα καταστήματα. Η Navy Pier, στη λίμνη Μίσιγκαν, ήταν ο τερματικός σταθμός των εμπορικών πλοίων, μετατράπηκε όμως σε έναν μεγάλο περίπατο δίπλα στο νερό, με λούνα παρκ, θέατρα και εστιατόρια, όπου κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι συγκεντρώνεται όλη η πόλη. Η Chinatown αλλά και η Greek Town, με τα εστιατόρια που σερβίρουν γύρο, σουβλάκι και μουσακά, έχουν καθεμία το δικό της χρώμα. Συγκινητικό, για εμάς, το μικρό μουσείο για τους Ελληνες που μετανάστευσαν στην πόλη, στις προθήκες του οποίου φυλάσσονται ακόμη και στέφανα από τους γάμους τους.

Ανάμεσα στα άλλα μουσεία (έχει πολλά το Σικάγο) ξεχωρίζουν το Φυσικής Ιστορίας Field, το οποίο περιλαμβάνει εκθέματα από τους πολιτισμούς και τις κουλτούρες όλου του κόσμου, το Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας, το Ινστιτούτο Τέχνης με τους θαυμάσιους πίνακές του (εκεί βρίσκεται και το διάσημο «American Gothic» του Γκραντ Γουντ), το Oriental Institute of the University of Chicago και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Μια επίσκεψη στο μικρότερο Μουσείο Driehaus αξίζει κυρίως για να δείτε το εσωτερικό και την επίπλωση ενός αρχοντικού του 19ου αιώνα. Ενός κτιρίου που, χωμένο ανάμεσα στους ουρανοξύστες, αποτελεί μια χαριτωμένη «παραφωνία» στην αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών. Εξαιρετικά ενδιαφέρον (και ιδιαίτερο) το σπίτι του πρωτοπόρου αρχιτέκτονα Φρανκ Λόιντ Ράιτ (1867-1959), καθώς και οι άλλες κατοικίες που έχει δημιουργήσει στο προάστιο του Oak Park. Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και το σπίτι όπου γεννήθηκε το 1899 ο Ερνεστ Χέμινγκουεϊ. Το πανεπιστήμιο, τεράστιο σε έκταση και εξαιρετικά προσεγμένο (πώς να μην κάνεις συγκρίσεις;), είναι ένα ακόμη αξιοθέατο στο οποίο πρέπει να αφιερώσετε αρκετή ώρα.

Το Σικάγο αξίζει να το περπατήσεις χειμώνα – καλοκαίρι. Θέλω να επιστρέψω άνοιξη αυτή τη φορά, για να δω καλύτερα και τις παραλίες (όπου οι ντόπιοι κάνουν μπάνιο), τις μαρίνες και τα πάρκα του και να ανακαλύψω κι άλλες γειτονιές. Η πόλη, λόγω της τεράστιας έκτασής της, έχει πάντα πολλά κρυμμένα μυστικά να αποκαλύψει στον φιλοπερίεργο επισκέπτη. Στο μεταξύ, η ομορφότερη εικόνα που εγώ κρατώ από την πρώτη επίσκεψή μου είναι το πυκνοχτισμένο κέντρο όπως φαινόταν από τη Navy Pier πολύ νωρίς το πρωί, με τον ουρανό καταγάλανο και την ατμόσφαιρα διαυγή. Δεν φυσούσε, πράγμα σπάνιο, καθώς το Σικάγο το αποκαλούν «Windy City» – παρατσούκλι που χαρακτήριζε τον άστατο χώρο της πολιτικής, για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια για τον καιρό. Γύρω μας επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Οι ουρανοξύστες καθρεφτίζονταν στην παγωμένη λίμνη. Από τις ταράτσες τους έβγαιναν λεπτές στήλες καπνού (η κεντρική θέρμανση υποθέτω). Εμοιαζαν με στόλο από καράβια με ουρανομήκη, αστραφτερά φουγάρα που ετοιμάζονταν να σαλπάρουν. Φορούσα τρία ζευγάρια κάλτσες (ναι, τρία!), σκελέα και δύο παντελόνια, τρεις μπλούζες, μπουφάν, βαμβακερό κάλυμμα στο στόμα και στη μύτη, δύο σκουφιά και από δύο γάντια στο κάθε χέρι. Ημουν ίδιος με το ανθρωπάκι της Michelin και κινούμουν με σχετική δυσκολία. Ηταν, όμως, θαυμάσια!

Post-it

Πώς να πάτε

Απευθείας πτήσεις από την Αθήνα δεν υπάρχουν ακόμη, αλλά θα ξεκινήσει η American Airlines σε καθημερινή βάση από τον ερχόμενο Μάιο. Στο μεταξύ θα πετάξετε μέσω κάποιας ευρωπαϊκής πόλης. Από τη Βιέννη η πτήση διαρκεί περί τις 11 ώρες.

Πού να μείνετε

Το κέντρο της πόλης είναι γεμάτο ξενοδοχεία. Καλές λύσεις είναι τα (πιο κεντρικά δεν γίνεται) «Wyndham Grand Chicago Riverfront» και «Courtyard Chicago Downtown» – Magnificent Mile. Λίγο πιο οικονομικό είναι το «St Clair Hotel» – Magnificent Mile.

Τι να μη χάσετε

Την κρουαζιέρα στον ποταμό Σικάγο, ανάμεσα στους ουρανοξύστες, κατά τη διάρκεια της οποίας μαθαίνετε πολλά για την ιστορία αλλά και για την αρχιτεκτονική της πόλης. Κάντε, βεβαίως, μια βόλτα και από το γήπεδο των Chicago Bulls!