Σέρχιο Μπλάνκο, «Είμαστε ένα παζλ από κομμάτια που διαρκώς αντιφάσκουν»

Για τον Σέρχιο Μπλάνκο ολοκληρώθηκε πρόσφατα μια σημαντική περιοδεία στην Ευρώπη και στη Βραζιλία. Αν κάτι όμως τον απασχολεί έντονα αυτές τις ημέρες, που είναι και πάλι γεμάτες ταξίδια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία και μετακινήσεις, είναι ότι «δεν βρίσκω τον χρόνο να καθίσω να γράψω το έργο που θέλω τώρα να γράψω». Ωστόσο, αυτή ακριβώς η καλλιτεχνική υπερδραστηριότητα τον πλημμυρίζει με ικανοποίηση. «Με εντοπίζετε στο Μοντεβιδέο, όπου έχω έρθει με την τελευταία μου παράσταση «Zoo», που σκηνοθέτησα εφέτος στο Piccolo Teatro του Μιλάνου και έχει προσκληθεί από το Διεθνές Φεστιβάλ Σκηνικών Τεχνών της Ουρουγουάης. Βρίσκομαι επίσης εδώ, στην πόλη όπου γεννήθηκα, για την πρεμιέρα δύο ακόμη έργων μου, του «Slaughter», το οποίο έγραψα πριν από 22 χρόνια, και ενός άλλου, με τίτλο «Το άλμα του Δαρβίνου». Αυτό ανεβαίνει στην Comedia Nacional, στο Εθνικό Θέατρο της χώρας» δήλωσε αποκλειστικά στο BHMAgazino ο 50χρονος δραματουργός και σκηνοθέτης, ο οποίος ξεκίνησε μεν από τη φιλολογία, αλλά σήμερα (ύστερα από είκοσι και πλέον έργα στο ενεργητικό του, διαγράφοντας μάλιστα μια αξιοζήλευτη διεθνή πορεία) αγκαλιάζει πια σχεδόν όλο το φάσμα του θεάτρου, από τη θεωρία ως την πράξη. «Πήγα να ζήσω στο Παρίσι όταν ήμουν 20 ετών και μου έδωσαν τη γαλλική υπηκοότητα. Στο διαβατήριό μου γράφει «Γαλλο-ουρουγουανός», αλλά μου αρέσει να αισθάνομαι ότι είμαι αυτή η παύλα που χωρίζει αυτές τις δύο λέξεις, τις δύο χώρες, τους δύο πολιτισμούς, τις δύο γλώσσες. Μου αρέσει να αισθάνομαι ότι δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νομίζω ότι εκεί έγκειται ένα μέρος της ελευθερίας μου. Στους καιρούς μας, που υπάρχει μια επιστροφή σε όλα τα θέματα της ταυτότητας, εμένα με ξετρελαίνει η ιδέα να σπάω κάθε είδους ταυτότητα και να διεκδικώ το να μην ανήκω πουθενά. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι, κατά βάθος, το να είσαι δίγλωσσος σημαίνει ότι δεν έχεις καμία γλώσσα. Και νομίζω ότι αυτό είναι που με οδηγεί στη γραφή» συμπλήρωσε ο Σέρχιο Μπλάνκο. Το έργο του «Μια άλλη Θήβα» (Tebas Land, 2012), από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα της τρέχουσας σεζόν, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κεντρική Σκηνή), σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου (η μετάφραση από τα ισπανικά είναι της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και συμπρωταγωνιστούν δύο ηθοποιοί, ο Θάνος Λέκκας και ο  Δημήτρης Καπουράνης). Επίκεντρο της ιστορίας είναι μια υπόθεση στυγερής πατροκτονίας (θα εκπλαγείτε από την απρόβλεπτη χρήση ενός οικιακού σκεύους) με υπόβαθρο τη σωματική και κυρίως ψυχολογική κακοποίηση ενός θύματος που μετατρέπεται σε θύτη. Αυτός είναι ο 21χρονος Μαρτίν, καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη. Eνας 39χρονος δραματουργός (ονόματι Σ.) λαμβάνει ειδική άδεια από τις Αρχές προκειμένου να τον επισκέπτεται στη φυλακή με σκοπό, μέσα από τις συνομιλίες τους, να συνθέσει ένα δικό του έργο, προσέξτε, με ερμηνευτές τον ίδιο τον πατροκτόνο και τον ίδιο τον συγγραφέα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται έτσι. Εξ ου και για τον ρόλο του καταδικασθέντος επιστρατεύεται ένας κανονικός ηθοποιός, ο 21χρονος Φεδερίκο…