Αλλο ένα γεμάτο ανατροπές βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου προτού φτάσεις στη λύση του μυστηρίου του μας έχει παραδώσει με «Το τελεσίγραφο» (εκδ. Διόπτρα) ο Σεμπάστιαν Φίτσεκ, ο πιο επιτυχημένος συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ στη Γερμανία. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Η θεραπεία», κυκλοφόρησε το 2006 και έγινε αμέσως best seller. Εκτοτε τα μυθιστορήματά του έχουν πουληθεί κατά εκατομμύρια αντίτυπα, έχουν μεταφραστεί σε 24 γλώσσες και έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Το εντυπωσιακό είναι πως ο 51χρονος συγγραφέας που ζει με την οικογένειά του στο Βερολίνο καταφέρνει σε κάθε νέο πόνημά του να κινείται θεματολογικά σε εντελώς καινούργια κατεύθυνση – στο «Τελεσίγραφο», ας πούμε, η δράση πυροδοτείται από μια μυστηριώδη κλήση σε τηλεφωνική γραμμή βοήθειας για γυναίκες που έχουν ανάγκη να ακούνε μια καθησυχαστική φωνή καθώς επιστρέφουν αργά τη νύχτα στο σπίτι μόνες ή που καλούν γιατί όντως η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
«Το τελεσίγραφο» εµπίπτει στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ, είναι όµως και ένα βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση. Τι σας έκανε να θελήσετε να ασχοληθείτε µε αυτό το ζήτηµα; Σας επηρέασε καθόλου η σοκαριστική σκέψη ότι σε µια τέτοια συνθήκη θύτης και θύµα ζουν κάτω από την ίδια στέγη;
«Μπορώ να γράψω μόνο για θέματα που με συγκινούν. Ως άνθρωπο και ως οικογενειάρχη. Ωστόσο ποτέ δεν ορίζω μια συγκεκριμένη θεματολογία την οποία θέλω οπωσδήποτε να θίξω. Αυτό προκύπτει κατά τη συγγραφή. Μόνο εκ των υστέρων διακρίνω κι εγώ ο ίδιος τι ήταν αυτό που προφανώς με απασχολούσε. Εν προκειμένω, φέρ’ ειπείν, βρίσκω τρομακτικό το γεγονός ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα μαζικό έγκλημα που συγκεντρώνει ελάχιστη προσοχή. Πράγμα που εν μέρει οφείλεται και στο ότι σπανίως καταπιάνεται με το συγκεκριμένο θέμα η δημοφιλής λογοτεχνία, και αυτό ευνοεί προπάντων τους δράστες».
Ο κεντρικός σας ήρωας έχει την ικανότητα να συγκρατεί τις πιο άχρηστες πληροφορίες, όπως το γεγονός ότι ο Αλφρεντ Χίτσκοκ δεν είχε αφαλό. Ποια είναι τα πιο περίεργα trivia που µπορείτε εσείς να µοιραστείτε µαζί µας;
«Υπάρχει κανονισμός που ορίζει ότι στις τουαλέτες των αεροπλάνων πρέπει να υπάρχει ένα τασάκι στην πόρτα, ακριβώς κάτω από την επιγραφή «Απαγορεύεται το κάπνισμα», έτσι ώστε, αν κάποιος αποφασίσει να αγνοήσει την απαγόρευση, τουλάχιστον να μη ρίξει το τσιγάρο του στον κάδο με τα χαρτιά. Υπάρχει κι άλλο ένα fun fact σχετικά με τις τουαλέτες των αεροπλάνων: οι βρεφικές αλλαξιέρες πρέπει πάντα να αντέχουν το βάρος δύο ενηλίκων. Δεν κάνω πλάκα!».
Υπάρχουν πάντα ανατροπές στα µυθιστορήµατά σας. Ποιες είναι τα δικά σας αγαπηµένα twists;
«Πραγματικά λατρεύω την ανατροπή στην «Έκτη αίσθηση» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Οπως και όλες τις ανατροπές στη «Σιωπή των Αμνών» του Τόμας Χάρις».
Ξέρετε πάντα το τέλος ενός βιβλίου προτού τελειώσετε τη συγγραφή του;
«Πάντα νομίζω πως ξέρω το τέλος, όμως συχνά λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο, διότι το πολύ στη σελίδα 80 οι ήρωες αυτονομούνται και αναπτύσσουν τη δική τους ζωή. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα υποβιβάζομαι σε απλό παρατηρητή, και μάλιστα πολλές φορές αναρωτιέμαι πού θα μας βγάλει αυτό το ταξίδι».
Πώς κάνετε την έρευνα που χρειάζεται όταν πια έχετε καταλήξει σε ένα συγκεκριµένο θέµα;
«Σε πρώτη φάση κάνω μόνο μια πολύ στοιχειώδη έρευνα προτού αρχίσω να γράφω. Η κυρίως έρευνα γίνεται αφότου γραφτεί το πρώτο προσχέδιο. Οταν είναι έτοιμο, το δίνω σε ειδήμονες να το διαβάσουν και ενσωματώνω τις παρατηρήσεις τους στις επόμενες εκδοχές του βιβλίου».
Λέµε ενίοτε ότι η πραγµατικότητα µπορεί να ξεπεράσει και την πιο άγρια φαντασία. Τα τελευταία χρόνια τα true crime podcasts και οι docu-series είναι ιδιαιτέρως δηµοφιλή. Εχετε παρακολουθήσει κάποια από αυτά µε µεγάλο ενδιαφέρον;
«Οπως πολύς κόσμος, είδα και εγώ στο Netflix το ντοκιμαντέρ για τον διαβόητο κατά συρροή δολοφόνο Τζέφρι Ντάμερ. Οφείλω ωστόσο να πω ότι δεν τα πάω και τόσο καλά με το true crime. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω ως ψυχαγωγία, διότι γνωρίζω πως παρακολουθώ τα πραγματικά δεινά που υπέστη ένας άνθρωπος και όχι κάτι βγαλμένο από τη φαντασία, όπως συμβαίνει στα βιβλία μου. Επιπλέον, θεωρώ ότι τα θύματα βγαίνουν «ριγμένα» επί συστηματικής βάσεως. Και στην περίπτωση του Ντάμερ, άλλωστε, πάλι ο δράστης είναι ο ήρωας του τίτλου».
Ποιο είναι το αγαπηµένο σας βιβλίο όλων των εποχών και ποιο µυθιστόρηµα σας έκανε πρόσφατα µεγάλη εντύπωση;
«Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι η «Ιστορία χωρίς τέλος» του Μίχαελ Εντε. Και το βιβλίο που με εντυπωσίασε πρόσφατα λέγεται «Jana, 39, ungeküsst» («Γιάνα, ετών 39, αφίλητη») και είναι η αληθινή, εμψυχωτική ιστορία μιας αξιοθαύμαστης, δραστήριας, ευτυχισμένης γυναίκας, που στα 39 της χρόνια δεν έχει φιλήσει ποτέ έναν σύντροφο, δεν έχει καν κρατηθεί χεράκι-χεράκι με κάποιον. Το έχει γράψει η Γιάνα Κρέμερ».
Κύριε Φίτσεκ, θα µπορούσε ο καθένας µας να αποτελέσει έµπνευση για κάποιον ήρωα σε βιβλίο σας;
«Οι πάντες. Ολοι κρύβουν μέσα τους μια σκοτεινή πτυχή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δοθεί η αφορμή για να τη βγάλουν προς τα έξω».
