Καθόταν στην έξοδο του Μετρό µε προτεταµένο το χέρι. Της φάνηκε ηλικιωµένη. Εβγαλε από το πορτοφόλι της δύο ευρώ. Ενώ τα έβαζε στη χούφτα της, συνειδητοποίησε πως ήταν πιο νέα και πιο κοτσονάτη απ’ όσο νόµιζε. Αλλη µία από εκείνες τις περιπτώσεις που υποπτεύεσαι πως δεν τις έκανε ζητιάνες η ανάγκη αλλά η τεµπελιά. Τότε η γυναίκα τής έδωσε τη χαριστική βολή λέγοντας: «Να ‘σαι καλά, πεινάω και λέω να πάρω κάτι από τον δρόµο γιατί βαριέµαι φριχτά να γυρίσω σπίτι να µαγειρέψω, είναι και µακριά…».
«Ζητιάνα πολυτελείας ή απλώς τρελή;» αναρωτιόταν η φίλη µου όταν µου διηγήθηκε το περιστατικό. Αλλη µια τρελή (;) σαν αυτή που πλησίασε ετέρα φίλη για να της ζητήσει: «Καλέ, δώσε µου να αγοράσω ένα µπλουζάκι που µου άρεσε!». Δεν της έδωσε. Εσείς θα δίνατε; Εγώ δεν δίνω πια, αν δεν αισθανθώ πως υπάρχει πραγµατική ανάγκη. Απορώ µε όσους εξακολουθούν να δίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι, υποθέτω, πιο καλοί άνθρωποι από εµένα.
Οµως, αν θέλεις να κάνεις την καλή πράξη, ας την κάνεις εκεί που πρέπει. Γιατί να χρηµατοδοτήσεις αυτά τα παιδιά που θα µπορούσαν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά αλλά προτιµούν να κάθονται στο πεζοδρόµιο και να αλιεύουν σπόνσορες; Ή εκείνους που έχουν µαζί ένα σκυλάκι ώστε, αν δεν τους λυπηθούµε, να λυπηθούµε το ζώο; Τις προάλλες ένας νεότατος άνθρωπος, στη Σταδίου, ζητιάνευε και µιλούσε ταυτόχρονα στο κινητό του. Αντε να πληρώσω το φαγητό του, όχι όµως και την τηλεφωνική συνδροµή του! Διάβασα για ένα application που χρησιµοποιήθηκε πειραµατικά στους επαίτες της Οξφόρδης και προκάλεσε αντιδράσεις: Κάθε ζητιάνος προµηθευόταν ένα καρτελάκι µε QR κωδικούς το οποίο εσύ, που ήθελες να του δώσεις χρήµατα, µπορούσες να σκανάρεις µε το κινητό σου και να διαβάσεις το βιογραφικό του, να διαπιστώσεις δηλαδή αν χρειάζεται πράγµατι βοήθεια. Είπαν πως παραβιάζει κάθε έννοια ιδιωτικότητας. Συµφωνώ, πρέπει να προστατεύεται η ιδιωτικότητα, πώς όµως θα προστατευτεί και εκείνος που κινδυνεύει να βοηθήσει τον λάθος άνθρωπο; Ειδικά σήµερα που µε άλλοθι την κρίση οι επιτήδειοι βγάζουν παχυλά µεροκάµατα; Δήλωνα κατηγορηµατικά πως δεν θα µπορούσα να ζητιανέψω.
Διάβασα όµως πως υπάρχουν επαγγελµατίες ζητιάνοι στο Ντουµπάι που βγάζουν περισσότερα από 70.000 δολάρια τον µήνα. Με την ανασφάλεια που υπάρχει στην Ελλάδα, έχω αρχίσει να το σκέφτοµαι. Ντουµπάι ή Κοπεγχάγη; Εκεί είχα δει έναν επαίτη να τρώει σούσι χρησιµοποιώντας τσόπστικς. Αλλο το βιοτικό επίπεδο των ζητιάνων της πλούσιας Δανίας! Εδώ όµως, στην Αθήνα, όταν βγαίνεις στον δρόµο και συνειδητοποιείς τις διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόµενο της επαιτείας, σου κόβεται η διάθεση για χιούµορ. Πολλή ζητιανιά! Η ελεηµοσύνη των περαστικών δεν αρκεί. Το κράτος οφείλει να προστατεύει όχι µόνο τους ανήµπορους ζητιάνους, αλλά και τους πολίτες από τους απατεώνες που υποκρίνονται τους ανήµπορους ζητιάνους. Μόνο για τους ζητιάνους της αγάπης δεν έχει ευθύνη!
