«Θα πληρώσετε ανέπαφα;» ρωτάει η πωλήτρια. «Βεβαίως». Και ενώ ετοιµάζοµαι να περάσω την κάρτα από το µηχάνηµα η κοπέλα την αρπάζει από το χέρι µου, την περνάει και µου την επιστρέφει χαµογελαστή. Εγώ αυτό ανέπαφο δεν το λέω. Οπότε, µε το που βγαίνω από το µαγαζί, αρχίζω να απολυµαίνω κάρτες, πορτοφόλια, και τα δύσµοιρα τα χέρια µου που σε λίγο θα είναι δίχως δέρµα. Τότε µε πλησιάζει ένας νεαρός µε έναν πάκο προσπέκτους. Προσπαθώ να τον αποφύγω αλλά κάτι ο αιφνιδιασµός, κάτι η ντροπή που νιώθω όταν προσπερνώ τα παιδιά που ξεροσταλιάζουν για να βγάλουν ένα µεροκάµατο, τελικά βρίσκοµαι µε το χαρτί στο χέρι. Είναι η διαφήµιση ενός φροντιστηρίου. Αναρωτιέµαι πώς είναι δυνατόν σε µια εποχή που όλοι µάς λένε να µην αγγίζουµε τίποτα, και αν το αγγίξουµε µετά να µπούµε σε κλίβανο, να συνεχίζονται τέτοιες εµπορικές τακτικές. Απολυµαίνοµαι ξανά, όταν έτερος νέος προσπαθεί να µε προσεγγίσει, µε τα δικά του προσπέκτους στο χέρι, για να µε ενηµερώσει για το ακτιβιστικό έργο της οργάνωσης που εκπροσωπεί. Επιταχύνω για να τον αποφύγω. Ε, όχι για να σώσω τα υπό εξαφάνιση ζώα, να κολλήσω κορωνοϊό! Ο κύριος που περνάει δίπλα µου κατεβάζει τη µάσκα του και φτύνει µεγαλοπρεπώς. Ακολούθως την ανεβάζει και συνεχίζει την πορεία του, σίγουρος πως τηρεί όλα τα µέτρα ασφαλείας. Μήπως πρέπει να επαναφέρουµε τα «Μην πτύετε» που θυµάµαι στις δηµόσιες υπηρεσίες και στα µέσα µαζικής µεταφοράς όταν ήµουν παιδί; Το «σπορ» εκτός από άκοµψο, στις µέρες µας είναι και επικίνδυνο. Περπατώ και παρατηρώ τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να εφαρµόσουν (ή να µην εφαρµόσουν) τα απαραίτητα µέτρα. Μετρώ και τα δικά µου λάθη, και προσπαθώ να τα µετριάσω. Δεν είναι εύκολο να υιοθετήσεις µέσα σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα έναν νέο τρόπο ζωής. Οµως, τι άλλο να κάνεις; Βρίσκω καταφύγιο στην αυλή ενός εστιατορίου που έχει βάλει τα τραπέζια του πολύ αραιά. Είµαστε εγώ και ένας φίλος, και αρκετά µακριά µας ένας κύριος µόνος. Ο οποίος φταρνίζεται πάνω από τη µακαρονάδα του, ξαναφταρνίζεται, αρχίζει να βήχει και να φυσάει τη µύτη του… Φεύγουµε έντροµοι. Λίγο µετά, καθισµένος στον καναπέ µου (αφού προηγουµένως απολυµάνθηκα για µία ακόµα φορά και έβαλα και θερµόµετρο – νέα συνήθεια) παρακολουθώ τη «Madama Butterfly» στο tablet µου. Είναι µία παραγωγή της νέας εποχής, από αυτές όπου λαµβάνονται όλα τα απαραίτητα µέτρα προστασίας. Στο τέλος της πρώτης πράξης, στην κορύφωση του ερωτικού ντουέτου, όπου κλασικά η Μπατερφλάι και ο Πίνκερτον αγκαλιάζονται σφιχτά και ανταλλάσσουν ένα παθιασµένο φιλί, οι δύο εραστές αυτή τη φορά στέκονται σε απόσταση, και υποκλίνονται ελαφρά ο ένας στον άλλον. Ως και το ερωτικό πάθος πρέπει να επανα-επεξεργαστούµε στην εποχή του κορωνοϊού. Ας αρχίσουµε όµως από τα πιο απλά: Προς Θεού, στους δηµόσιους χώρους, µην πτύετε!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
