Σας αρέσει η ασβαγκάντα;

Φωτογραφία που ανέβηκε στο Twitter: Μια χοντροκοµµένη φέτα ψωµί αλειµµένη µε κατακόκκινο πελτέ ντοµάτας. Στη λεζάντα διαβάζω: «Ψωµί µε πελτέ, το παιδικό µας κολατσιό». Το µάτι πέφτει και σε ένα σχόλιο: «Συγγνώµη, να ρωτήσω κάτι; Σε ποια δυστοπική κόλαση µεγαλώσατε;». Την ερώτηση θέτει ένας νέος, υποθέτω, άνθρωπος. Παιδί µιας γενιάς που δεν δοκίµασε ποτέ ψωµί µε πελτέ ή ψωµί µε ζάχαρη, τις λιχουδιές (λιχουδιές θεωρούνταν κάποτε) µε τις οποίες µεγάλωσαν χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα, κυρίως στις µεταπολεµικές δεκαετίες της φτώχειας. Αν τα δοκιµάσει, δεν θα εντοπίσει τίποτε το δυστοπικό στη γεύση τους. Οµως δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει όταν µπορεί αντ’ αυτών να απολαύσει φρεσκοτηγανισµένα pancakes µε maple syrup, µε λιωµένη σοκολάτα ή µε θυµαρίσιο µέλι, στην ελληνική εκδοχή τους. Αυτές είναι οι νοστιµιές της νέας εποχής. Τα πρωινά και τα brunches που έχουν τη γεύση της κοινωνίας της αφθονίας, ενός κόσµου που σου προσφέρει ό,τι επιθυµεί η καρδιά σου, από λακέρδα µέχρι σούσι, από κατίκι Δοµοκού µέχρι Parmigiano Reggiano, από φάβα µέχρι πατέ ζαρκαδιού µε κονιάκ και cranberries. Τι θέση έχει ο πρωτόγονος πελτές σε αυτή την εξελιγµένη κοινωνία; Καµία! Το ερώτηµα, βεβαίως, είναι άλλο: Ποια, τελικά, είναι πιο δυστοπική; Μια κοινωνία που µεγαλώνει τρώγοντας πελτέ ή µια κοινωνία µου µεγαλώνει προσθέτοντας σε ό,τι και αν τρώει scoops πρωτεΐνης, καταπίνοντας τόνους συµπληρωµάτων διατροφής και πίνοντας χυµούς και smoothies εµπλουτισµένους µε 5, µε 10, µε 15 βιταµίνες, µε προβιοτικά βακτήρια και µε άλλα βιολειτουργικά συστατικά; Εχω και εγώ καταναλώσει χάπια µε παράξενα φύκια από τα βάθη των θαλασσών του βορείου ηµισφαιρίου και κάψουλες µε γκουαρανά από τη λεκάνη του Αµαζονίου. Εχω καταπιεί µε το κουτάλι της σούπας κοκτέιλ µε κουρκουµά, τζίντζερ, κανέλα. Μόνο µανδραγόρα δεν έχω πάει να ξεριζώσω γυµνός στην πανσέληνο. Επειδή είµαι κρυουλιάρης, επειδή φοβάµαι τα σκοτάδια, επειδή µεγάλωσα πολύ για να γδύνοµαι ανενδοίαστα και επειδή τώρα πια και έπειτα από πολλά πειράµατα είµαι πιο υποψιασµένος. Δεν καταπίνω εύκολα ό,τι µου διαφηµίζουν ως ασπίδα-πασπαρτού για όλες τις παθήσεις. Οµως µε ενδιαφέρον παρατηρώ πώς περάσαµε από την εποχή της αβιταµίνωσης, τότε που οι µάνες προσπαθούσαν µε µια κουταλιά πελτέ, µε µερικές σταγόνες ελαιόλαδο, µε «ένα µήλο την ηµέρα» να καρδαµώσουν τα παιδιά τους, στην εποχή της υπερβιταµίνωσης, που οτιδήποτε αναγράφει στη συσκευασία του τα σύµβολα C, D και Ω3 το καταπίνουµε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αναζητώ το σωστό κάπου ανάµεσα, µεταξύ πελτέ και ασβαγκάντα, προσπαθώντας να κρατήσω τα καλά τού τότε και τα (ακόµα) καλύτερα του τώρα. Να γεύοµαι τη νοσταλγία που µου προκαλούν γεύσεις γνωστές, αλλά να απολαµβάνω και τα ελέη της σύγχρονης επιστήµης της διατροφής και της διαιτολογίας. Τον πελτέ ως σνακ οµολογώ πως τον είχα ξεχάσει, µου τον θύµισε όµως εκείνη η ανάρτηση. Διάβασα και πως, για να µην ξεχνιόµαστε, είναι καλή πηγή βιταµίνης Α και βιταµίνης C. Λέω να τον βάλω ξανά στη λίστα µε τα ψώνια του µήνα. Κάτω (ή και πάνω) από τη σπιρουλίνα.