«Μιαν αυγή είχαν αφήσει τη στεριά,/ τα πανιά τους σαν όραμα απλωμένα,/ και μπροστά τους γελούσαν τα νερά/ και τριγύρω σκιρτούσανε φτερά…»: γνώριμη σε εμάς τους Ελληνες η εικόνα που περιγράφει στο ποίημα «Τα καράβια» ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, κυρίως σε όσους έχουμε καταγωγή από λιμάνια και παραθαλάσσια χωριά. Από χωριά όπως εκείνα που συναντάς το ένα μετά το άλλο στα νησιά μας και σε μια δαντελωτή ακτογραμμή που όμοιά της δεν έχει καμία άλλη χώρα της Ευρώπης και που μας καθιστά, χάρη στα κρυστάλλινα νερά της, έναν από τους πιο δυνατούς θερινούς παραθεριστικούς προορισμούς. Αν όμως εμείς έχουμε μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι, έχουν και οι άλλες χώρες, όσο και αν υπολείπονται ημών σε παραλίες, τους παραθαλάσσιους θησαυρούς τους: είναι τα μικρά, γραφικά ψαροχώρια τους, που μοιάζουν να βγαίνουν από πίνακες ζωγραφικής και που άριστα συντηρημένα αποτελούν σήμερα ζωντανά μουσεία των τοπικών παραδόσεων αλλά και (ορισμένα εξ αυτών) δημοφιλή θέρετρα με πολύ υψηλές τουριστικές παροχές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
