Σε αντίθεση με τους καλλιτέχνες που ονειρεύονται πως το έργο τους θα ζήσει για πάντα, εκείνος θεωρεί πως η δουλειά του είναι κάτι που πιθανώς δεν θα απασχολεί τους ανθρώπους στο μέλλον. Χαρακτηρίζει κάθε παράστασή του «προϊόν της εποχής της, μιας συγκεκριμένης στιγμής» και την παρομοιάζει με τη λάμψη που αφήνει ένα πεφταστέρι: Εντονη στην αρχή, που όμως στη συνέχεια σβήνει. Δεν είμαι σίγουρος αν μιλάει με τη συγκινητική σεμνότητα που ενίοτε (όχι πολύ συχνά) χαρακτηρίζει τον λόγο των φωτισμένων δημιουργών και πνευματικών ανθρώπων ή αν στην πραγματικότητα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ίδιος την επαγγελματική πορεία του: Αυτό που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι οι παραστάσεις, οι εκθέσεις, τα projects με τα οποία ασχολείται αυτή τη στιγμή και εκείνα που θα έρθουν. Τα άλλα, ανάμεσά τους και παραστάσεις που αποθεώθηκαν από κοινό και κριτικούς και θεωρούνται ορόσημα στη σύγχρονη θεατρική ιστορία, είναι για αυτόν παρελθόν, ανάμνηση, στιγμές που έκαναν τον κύκλο τους αλλά πέρασαν. Και ο ογδοντάχρονος Ρόμπερτ Ουίλσον, αν και κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας ανατρέχει συχνά στο παρελθόν για να διηγηθεί διάφορες ιστορίες από τη ζωή του και τη (σχεδόν) εξηντάχρονη καριέρα του, κοιτάζει πάντα προς το αύριο, δουλεύοντας ασταμάτητα πάνω σε νέες παραγωγές «γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο έχω μάθει να ζω και να αναπνέω». Μία από τις πιο πρόσφατες εξ αυτών, τον «Οθέλλο» του Βέρντι, την οποία πρωτοπαρουσίασε το 2019 στο Μπάντεν-Μπάντεν, φέρνει τώρα στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Δίνοντάς μας την αφορμή για να συζητήσουμε μαζί του για τη δημιουργική παρουσία του, για το θέατρο και την όπερα, για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει… Ξεκινώντας, βεβαίως, από τη σχέση του με τον Βέρντι, έναν συνθέτη με τον οποίο έχει συναντηθεί αρκετές φορές στη σκηνή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
