Ηταν (όπως τώρα) άνοιξη, όταν στον νέο Καθεδρικό Ναό του Κόβεντρι, χτισμένο δίπλα στα ερείπια του ρημαγμένου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παλαιού καθεδρικού, πρωτοπαρουσιάστηκε το «Πολεμικό ρέκβιεμ» του Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Εργο δυνατό, σπαρακτικό, αφιερωμένο σε εκείνους που έχασαν άδικα τη ζωή τους, θα μπορούσε δυστυχώς να συνοδεύει ως μακάβρια μουσική υπόκρουση και τις ημέρες που ζούμε τώρα. Οπως εξάλλου και όλα τα «ρέκβιεμ», που αν παραδοσιακά εμείς οι δημοσιογράφοι τα θυμόμαστε όποτε πλησιάζει το Πάσχα για να τα συμπεριλάβουμε στα εορταστικά κείμενά μας, τώρα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, αντηχούν τρομακτικά επίκαιρα. Δεν παύουν όμως να είναι σπουδαία έργα, συνθέσεις που μιλούν στις ψυχές των ανθρώπων με τη δύναμη της μουσικής και των στίχων τους, και με τον εμπνευσμένο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το θείο. Και τη θνητότητα. Ως γνωστόν, τέχνη και θρησκεία είναι ιστορικά συνδεδεμένες, καθώς η πίστη τροφοδότησε κάποιες από τις σημαντικότερες μουσικές συνθέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ετσι, με την περιέργεια του ανθρώπου που αναζητά την αλήθεια ανασκαλεύοντας την ιστορία του γένους του, αλλά και με το ενδιαφέρον του ακροατή που πάντα ευφραίνεται με την καλή μουσική, επαναπροσεγγίζουμε σήμερα μερικά από αυτά τα έργα. Για να τα θυμίσουμε σε εκείνους που ήδη τα ξέρουν αλλά και για να τα κάνουμε γνωστά σε εκείνους που τα αγνοούν. Και για να ξαναθυμηθούμε κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: ότι τα πάθη (και των «ρέκβιεμ») ακολουθεί η Ανάσταση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
