Ο,τι και αν πιστεύει κάποιος για τους αγώνες αυτοκινήτου, δύο πράγματα είναι αναμφισβήτητα: συμβάλλουν καθοριστικά στην εξέλιξη της αυτοκίνησης και αποτελούν εξαιρετικές αφορμές προβολής για τον τόπο που τους φιλοξενεί. Ειδικά στην περίπτωση του Ράλλυ Ακρόπολις, το οποίο ονομάστηκε έτσι δύο χρόνια μετά την πρώτη διεξαγωγή του αγώνα ως Ράλλυ ΕΛΠΑ το 1951, τα οφέλη ήταν πάντα προφανή. Για διαφορετικές χρονικές περιόδους οι περιοχές από όπου περνούσε ο αγώνας ζωντάνευαν κοινωνικά και οικονομικά υποδεχόμενες όχι μόνο δεκάδες πληρώματα από κάθε γωνιά του πλανήτη αλλά και χιλιάδες θεατές που έφταναν στα ελληνικά βουνά δίνοντας ραντεβού με μια πρωτόγνωρης ομορφιάς ετήσια εμπειρία. Η κυριαρχία της σκόνης, ο ήχος των αγωνιστικών αυτοκινήτων, η σκληρότητα των διαδρομών, οι έξοδοι των οδηγών από τον δρόμο – και η συμβολή των θεατών στην επαναφορά ή στη φροντίδα τους – δημιούργησαν εμπειρίες ζωής. Αντίστοιχες θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να προσφέρει λόγω εδαφικού αναγλύφου μόνο το Ράλλυ Σαφάρι στην Κένυα, αλλά το θέμα μας είναι διαφορετικό.
Η φήμη του Ράλλυ Ακρόπολις οικοδομήθηκε στον τρόπο που κατάφερε να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, χάρη στο ελληνικό φιλότιμο και στους πολυμήχανους έλληνες διοργανωτές του, οι οποίοι επιδεικνύουν μια αξιοζήλευτη προσαρμοστικότητα πάντοτε μέσα στο πλαίσιο των εκάστοτε κανονισμών της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (FIA). Εντός ή εκτός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (ανάλογα με τις περιόδους και τις προτεραιότητες της FIA), ο αγώνας ξεκίνησε ως Ακρόπολις το 1953 με 26 συμμετοχές, για να φτάσει τις 103 το 1956 και τις 203 συμμετοχές το 1977 (ασχέτως αν τελικά τότε ανέβηκαν στη ράμπα της εκκίνησης 165 αυτοκίνητα).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
