Υπάρχει μια σκηνή στο μιούζικαλ «Sunset Boulevard» του Αντριου Λόιντ Γουέμπερ όπου η παρηκμασμένη σταρ του βωβού κινηματογράφου Νόρμα Ντέσμοντ, ερωτευμένη με έναν πολύ νεότερό της άνδρα και τρομοκρατημένη στην πιθανότητα εκείνος να μην την αγαπά, οργανώνει την ιδανική πρωτοχρονιάτικη βραδιά για τους δυο τους. Με ακριβά ρούχα, ακριβά δώρα, ακριβά κρασιά και ακριβά εδέσματα στο τραπέζι του υπερπολυτελούς σαλονιού της. Το γεγονός πως πράγματι εκείνος δεν την αγαπά, πως είναι εκεί από συμφέρον αλλά και από συμπόνια, η Νόρμα προσπαθεί να το ξεχάσει. «Ring out the old/ Βring in the new/ Α midnight wish to share with you/ Υour lips are warm, my head is light/ Were we in love before tonight?» τραγουδάει και κουρνιάζει ζαλισμένη από το ποτό στην αγκαλιά του. Εχω δει τη θεατρική παράσταση δύο φορές, με δύο διαφορετικές πρωταγωνίστριες, νιώθοντας πάντα το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά την ώρα που εκτυλισσόταν η σκηνή. Hταν η στιγμή που λυπόμουν τη Νόρμα για τη μοναξιά και την απόγνωσή της, περισσότερο και από όσο τη λυπόμουν στο δραματικό φινάλε όπου εντελώς παρανοημένη οδηγείται στο άσυλο. Παρόμοια συναισθήματα ένιωθα για τον Τζο Γουίλις, τον αποτυχημένο σεναριογράφο που πουλώντας έρωτα στη σταρ προσπαθεί να πιάσει την καλή, να απολαύσει λίγη ευζωία και να γίνει μέλος της παρέας των εκλεκτών του Χόλιγουντ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί ο Αντριου Λόιντ Γουέμπερ έχει καταστρέψει τις γιορτές μου! Κάθε χρόνο, τη βραδιά που αποχαιρετούμε τον προηγούμενο χρόνο (φορτωμένο με όλες τις απογοητεύσεις μας) και υποδεχόμαστε το ευτυχές (ελπίζουμε) νέο έτος, θυμάμαι, έστω στιγμιαία, τη Νόρμα και τον Τζο. Oπου και αν βρίσκομαι, είτε καλεσμένος σε σπίτι φίλων είτε σε κάποιο εστιατόριο, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό είτε μόνος μπροστά στην τηλεόρασή μου (και αυτό το έχω κάνει), δεν υπάρχει περίπτωση να μην σιγοψιθυρίσω ένα «Ring out the old/ Bring in the new/ A midnight wish to share with you…», νιώθοντας για λίγο τη βαριά μελαγχολία του «Sunset Βoulevard».
Η δύναμη της τέχνης; O,τι κι αν είναι η μουσική του λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο: ως υπενθύμιση της μοναξιάς, της απόγνωσης, του πόνου που υπάρχει γύρω μου. Τώρα, γράφοντας, την ακούω πάλι. Και αισθάνομαι πως είναι υποχρέωσή μου να αφήσω κατά μέρος τα παράπονα και τις γκρίνιες. Και με πλημμυρίζει ευγνωμοσύνη για τη δική μου ζωή, τον δικό μου μικρό κόσμο. Γιατί το προσωπικό μου σύμπαν, το… συμπανάκι μου, το οποίο παρά τα επιμέρους προβληματάκια που κατά περιόδους ενσκήπτουν, παρά τις όποιες ανησυχίες και ανασφάλειες (κάποιες εκ των οποίων γίνονται πιθανώς πιο έντονες όσο μεγαλώνω), παραμένει φιλόξενο και φιλικό, δημιουργικό και συντροφικό, ευάερο και ευήλιο, με πολλές στιγμές χαράς και ευτυχίας. Aλλο δεν θέλεις για να υποδεχθείς με ελπίδα έναν ακόμα νέο χρόνο. «Ring out the old/ Bring in the new…». Ερρωσθε και ευδαιμονείτε!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
