Πόσο woke ήταν ο Πουτσίνι;

Η διάσηµη αµερικανίδα µεσόφωνος Στέφανι Μπλάιθ αρνείται, δήλωσε, τη φωνητική κατηγοριοποίηση. Επειτα από σταδιοδροµία στις µεγάλες σκηνές µε έργα του ρεπερτορίου της, δηλαδή µε γυναικείους ρόλους, τελευταίως ερµηνεύει και ανδρικούς ρόλους. Ξεκίνησε µε σόου όπου εµφανιζόταν φορώντας γενειάδα. Αναβιώνοντας τη «γυναίκα µε τα µούσια» που ήταν δηµοφιλής στους περιοδεύοντες θιάσους. Επειτα ερµήνευσε τον Δον Χοσέ στην «Κάρµεν» του Μπιζέ – όχι την Κάρµεν, τον εραστή της. Προ ηµερών ερµήνευσε και τον «Τζάνι Σκίκι» του Πουτσίνι. Τον ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Την ίδια βραδιά τραγούδησε και την πριγκίπισσα θεία στην «Αδελφή Αγγελική» του Πουτσίνι, δηλαδή ρόλο γυναικείο. Σαν πολύ µπερδεµένα δεν µας τα λέει; Οµολογώ πως δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που σκέφτοµαι, χωρίς να παρεξηγηθώ, χωρίς να θεωρηθώ οπισθοδροµικός, οµοφοβικός, τρανσφοβικός, χονδροφοβικός (γιατί η Μπλάιθ είναι και µια πληθωρική γυναίκα) και ό,τι άλλο καταλήγει σε -φοβικός. Ζούµε σε µια εποχή που ό,τι και να πεις, ακόµα και αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις, µπορεί να παρεξηγηθεί. Ωστόσο, όσο και αν καθένας είναι ελεύθερος να διαχειριστεί την εικόνα του όπως επιθυµεί, ακόµα και αν αυτή η εικόνα φαίνεται παράξενη στους υπόλοιπους, υπάρχουν κάποια όρια που καλούµαστε να τα σεβαστούµε. Αναφέροµαι στα όρια που βάζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης µε το έργο του. Ο Πουτσίνι έγραψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Τζάνι Σκίκι» για άνδρα – συµπτωµατικά, η όπερα παρουσιάζεται σε µερικές ηµέρες στη Λυρική Σκηνή, οπότε ρίξτε µια µατιά και στη συνέντευξη του πρωταγωνιστή της, του βαρύτονου Διονύση Σούρµπη, στο σηµερινό ΒΗΜΑgazino. Ο Σκίκι είναι ένας µεσήλικος πατέρας µε κόρη της παντρειάς, µε γένια, µε ανδρικά παντελόνια και µε βαριά ανδρική φωνή. Η ιστορία του διαδραµατίζεται σε µια µακρινή εποχή, το 1299, όπου δεν υπήρχαν οι διαχωρισµοί βιολογικού και κοινωνικού φύλου, ούτε οι κατηγορίες, υποκατηγορίες και υπο-υποκατηγορίες που «φοράµε» τώρα για να… Για να είµαστε εντελώς ίσοι µε τους υπόλοιπους; Ή µήπως για να νιώθουµε πως είµαστε οι καλύτεροι του χωριού δηµιουργώντας τελικά µια κοινωνία ακόµα µεγαλύτερων διακρίσεων από αυτήν που µας γέννησε και µας µεγάλωσε; Δύσκολη και επικίνδυνη η συζήτηση, και οµολογώ πως δεν έχω την επιστηµονική κατάρτιση που θα µου επέτρεπε να εµπλακώ για να καταθέσω εµπεριστατωµένη και στέρεη άποψη. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω. Επιστρέφοντας όµως στο θέµα της τέχνης, που νοµίζω πως το καταλαβαίνω καλύτερα: Οταν είσαι γυναίκα και θες οπωσδήποτε να πεις τον «Τζάνι Σκίκι», γράψε έναν δικό σου και άσε τον «Τζάνι Σκίκι» του Πουτσίνι στην ησυχία του. Οπως δεν δικαιούσαι να πας στο Λούβρο και να ζωγραφίσεις µουστάκι στη Μόνα Λίζα επειδή εσύ θεωρείς πως εκτός από αινιγµατική γυναίκα είναι και λιµενεργάτης που µυρίζει ταµπάκο και βαρβατίλα (ο Μόνας Λίζας!), έτσι δεν δικαιούσαι να εµφανίσεις στη σκηνή τον πενηντάχρονο ήρωα του Πουτσίνι µε γυναικεία στήθη και µε χειλάκι πετροκέρασο. Επειδή ο ίδιος ο δηµιουργός του τον ήθελε µε στέρνο ανδρικό. Ολα τα άλλα δεν είναι ούτε απελευθέρωση, ούτε νέα καλλιτεχνική πρόταση, ούτε επανάσταση, ούτε ανεκτικότητα. Είναι το τέλος της λογικής.