«Πώς είσαι;»

Hξερα πως θα έκανε τη δεύτερη δόση του εμβολίου, εκείνη που αρκετούς μάς μετέτρεψε σε ζόμπι για μία-δύο ημέρες, με πυρετό, πονοκέφαλο και κατάπτωση. Επειδή ζει μόνη, την είχα έγνοια, οπότε αργά το απόγευμα τηλεφώνησα στο σπίτι της. Δεν απάντησε. Επειτα από λίγο ξαναπήρα στο σπίτι αλλά και στο κινητό. Τίποτα. Εχοντας πάντα στο μυαλό μου το θέμα του εμβολιασμού, ανησύχησα. Ξαναπήρα και ξαναπήρα. Την τέταρτη φορά απάντησε με ευγένεια που σκλαβώνει: «Μη ρωτήσεις κι εσύ πώς είμαι, γιατί θα σε βρίσω!». «Πώς είσαι;». «Εμπύρετη, τριάντα οκτώ κι οκτώ» («τριάντα εννιά κι εννιά, σαράντα μονοπάτια μες στα μάτια σου…»). Εμπύρετη και εκνευρισμένη. Γιατί η αδελφή της και δεν την άφησε να πάει μόνη στο εμβολιαστικό κέντρο, αλλά επέμενε να τη συνοδεύσει. Και μετά δεν την άφησε να γυρίσει σπίτι της, αλλά επέμεινε να τη φιλοξενήσει στο δικό της σπίτι, «μήπως χρειαστείς κάτι». «Δεν μου άφησε περιθώριο άρνησης. Με ξεβόλεψε χωρίς λόγο!». Καλό είναι να έχεις μια παρέα, της είπα. Τα ίδια της είχαν πει και οι άλλοι φίλοι που είχαν τηλεφωνήσει πριν από εμένα για να βεβαιωθούν πως δεν παρουσίαζε σοβαρές παρενέργειες. «Τι πάθατε; Εμβόλιο έκανα, όχι μεταμόσχευση καρδιάς!». Το προηγούμενο βράδυ παρακολουθούσα ένα ακόμα από τα ρεπορτάζ που δείχνουν συζύγους να συνοδεύουν τη σύζυγό τους για το δικό της εμβόλιο, παιδιά να συνοδεύουν τους γονείς τους και γονείς να συνοδεύουν τα παιδιά. Ομολογώ πως μου άρεσε όλη αυτή η παρέλαση. Είχαν, αντιθέτως, ψύχρα οι εικόνες εκείνων που περιμέναν ένας-ένας στη σειρά για τον δικό τους εμβολιασμό κάπου στον ευρωπαϊκό Βορρά – δεν κατάλαβα αν ήταν στη Δανία ή στην Ολλανδία. Είναι πράγματι πιο ψύχραιμοι οι Βόρειοι. Οι Ελληνες έχουμε το ταλέντο να μετατρέπουμε μία υπόθεση δύο λεπτών, όπως ο εμβολιασμός, σε υπερπαραγωγή: «Μόνος θα πας; Θα έρθω μαζί. Δεν πειράζει που θα είναι ο Κώστας και η Αννα, θα έρθω κι εγώ για τη βόλτα. Τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας. Και μετά, όταν θα έχουμε κάνει όλοι και τις δύο δόσεις, θα το γιορτάσουμε». Ποιο να γιορτάσουμε καλέ; «Τον εμβολιασμό μας!». Και στην επέτειο του ενός χρόνου θα κάνουμε και ένα ξεγυρισμένο πάρτι με βεγγαλικά και σιντριβάνι σοκολάτας; Ικανούς μας έχω. Ομως, έτσι είμαστε ακόμα, σε πείσμα των καιρών που προσπαθούν να μας χωρίσουν εντελώς – δεν αναφέρομαι μόνο στην COVID-19, αναφέρομαι και στον τρόπο με τον οποίο ζούμε και στον (όλο και πιο δύσκολο) τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε. Γίνεται, πράγματι, κουραστικό το ανά πέντε λεπτά «πώς είσαι;», μπορεί να δημιουργήσει αίσθημα ασφυξίας, όμως στην εποχή που οι οικογενειακοί δεσμοί αλλά και οι ειλικρινείς φιλικές σχέσεις προβάλλουν όλο και περισσότερο ως καταστάσεις ακραίας πολυτέλειας, δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις το ενδιαφέρον εκείνων που το εννοούν Ακόμα και αν το μόνο που μπορούν τώρα να κάνουν είναι να κάθονται απέναντί σου, να σε κοιτάνε με τρόμο ενώ εσύ προσπαθείς να ρίξεις το μετεμβολιαστικό 38,8°C και να σε ρωτάνε ξανά και ξανά, ώσπου να μην αντέχεις να ακούς τη φωνή τους «πώς είσαι;». Δεν έχω υπάρξει καλύτερα!