«Βρήκα τον έρωτά μου στο Πορτοφίνο» τραγουδούσε η Δαλιδά σε μια μεγάλη επιτυχία του 1959, «γιατί στα όνειρα πιστεύω ακόμα. Το παράξενο παιχνίδι της μοίρας στο Πορτοφίνο μου έχει πάρει την καρδιά». Τέτοιες εικόνες ονείρου, τέτοιες τρυφερές και ενίοτε έντονα συναισθηματικές καταστάσεις συνοδεύουν συνειρμικά τα μέρη σαν το μικροσκοπικό λιμάνι της Ιταλικής Ριβιέρας. Εικόνες έρωτα, ανεμελιάς, χαράς, αλλά και της μελαγχολίας που αφήνουν πίσω τους τα καλοκαίρια της νιότης μας. Συνδεδεμένο με τα πιο όμορφα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’50 (εκείνων των χρόνων που ενέπνευσαν και το τραγούδι της Δαλιδά), το Πορτοφίνο αποτελεί πάντα έναν από τους πιο γοητευτικούς προορισμούς της Μεσογείου. Και αν πλέον δεν κυκλοφορούν στην προκυμαία του προσωπικότητες σαν τον Τρούμαν Καπότε ή σαν τον παλαιότερο θαμώνα της περιοχής, τον Γκι ντε Μοπασάν, η ανάμνηση, η αύρα όλων αυτών των μεγάλων και ξεχωριστών ανθρώπων που κάποια στιγμή πέρασαν από εκεί, είναι αρκετή για να ενισχύει ακόμα περισσότερο τη διαχρονική γοητεία αυτού του τόσο ξεχωριστού μέρους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
