Πολυμορφικές αγάπες

Τα έργα της είναι μεγάλα, έντονα και επιβλητικά. Υφασμάτινα γλυπτά που μοιάζει να ενσωματώνουν μέρη της γυναικείας ανατομίας όσο και της ανδρικής, αλλά και εκείνης που κάποιες φορές ασφυκτιά στο ενδιάμεσο. Ισως ναι και ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι το κλειδί για την κατανόησή τους είναι η αγάπη. «Αγάπες πολυμορφικές, αγάπες που ζητούν την υποταγή. Τραυματικές αγάπες, αγάπες που δημιουργούν δυσφορία και αγάπες που γονιμοποιούν. Επιθυμίες-ταμπού που συναντώνται έξω και από τα όρια της ετεροκανονικής κοινωνίας». Να ορισμένες νύξεις που κάνει η ίδια η εικαστικός Ελένη Χριστοδούλου. Η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν να μην κάνει το comeback της. Η αρχή έγινε με τη συμμετοχή της στην έκθεση «The Same River Twice» του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ σε συνεργασία με το νεοϋορκέζικο New Museum στο Μουσείο Μπενάκη το περασμένο καλοκαίρι. Τα τρυφερά και απρόβλεπτα γλυπτά της με τα έντονα χρώματα, τα οποία «διαβάζονταν» με μια πρώτη ματιά ως γιγαντιαία αιδοία βγαλμένα από τον ζαχαρωμένο, κοριτσίστικο κόσμο της Sarah Kay, δύσκολα περνούσαν απαρατήρητα.

Στη νέα της ατομική έκθεση με τίτλο «Ambivalent Spaces-Anarchic Identities» στην γκαλερί The Breeder, η μισή ελληνίδα-μισή αμερικανίδα εικαστικός αποφάσισε να απεμπολήσει εντελώς το φάντασμα του Αντι Γουόρχολ, το οποίο πλανάται συνήθως πάνω από καλλιτέχνες που ζουν στην Αμερική, και αγκάλιασε σφιχτά τις πιο μουντές αλλά τόσο πολυεπίπεδες ευρωπαϊκές καταβολές της για να αιχμαλωτίσει εκφάνσεις του έρωτα και της αγάπης με τρόπο ξεκάθαρα αμφίσημο και υπόγεια χιουμοριστικό. Τα σημεία αναφοράς της είναι εμφανή. Από τη μία το έργο του Γιόζεφ Μπόις και συγκεκριμένα το «Τσόχινο κουστούμι» (1970) που είναι ο «καθένας» και «δημιουργεί συνειρμούς με το υλικό οι οποίοι παραπέμπουν στην ασφάλεια, στη ζεστασιά, στην προστασία αλλά και στην απομόνωση από τον κόσμο». Από την άλλη, εκείνο του Christo, και συγκεκριμένα τα μικρά αντικείμενα που τύλιγε και έδενε σφιχτά με σχοινί στις αρχές της δεκαετίας του ’60 εντείνοντας, αν θέλετε, το «Αίνιγμα του Ισιντόρ Ντικάς» (1920) του Μαν Ρέι, στο οποίο η καλυμμένη και δεμένη ραπτομηχανή έδινε υλικό για πολλές εν δυνάμει μηχανορραφίες. Με τα έργα της η Χριστοδούλου δημιουργεί το δικό της εικαστικό υβρίδιο, το οποίο είναι εξίσου ρευστό και διφορούμενο όσο και οι ταυτότητες των ατόμων στα οποία θα μπορούσαν δυνητικά να ανήκουν τα γλυπτικά «κοστούμια» της.