Η φίλη µου η Ειρήνη, όνοµα και πράγµα, είναι ο πιο ήρεµος άνθρωπος που γνωρίζω. Δεν χάνει την ψυχραιµία της ποτέ. Δεν υψώνει τον τόνο της φωνής της. Δεν εκνευρίζεται. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει γίνει αυτό που ονοµάζουµε vegan. Ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια. Πρώτα έκοψε το κρέας. Υστερα το ψάρι και τα θαλασσινά. Πλέον δεν πίνει γάλα, δεν τρώει τυρί, ούτε τηγανητά αβγά που τόσο της άρεσαν. Κάθε εβδοµάδα πηγαίνει σε αυτά τα ειδικά µαγαζιά και αγοράζει φυτικό τυρί και γάλα σόγιας, φτιάχνει γλυκά µε βιολογική κρέµα καρύδας. Θέλει να κοιµάται ήσυχη. Δεν θέλει κανένα ζώο να θανατώνεται βάναυσα για να καταλήξει στο στοµάχι της. Eίναι περήφανη για την επιλογή της. Συχνά-πυκνά παίρνει µέρος στις διαµαρτυρίες των vegans στο κέντρο της Αθήνας. Ναι, αυτές που αντιµετωπίζονται από τους περισσότερους ως γραφικές. Διαδηλώνει πάντα ειρηνικά, κρατώντας ένα πλακάτ µε εικόνες από την αγριότητα της βιοµηχανίας των τροφίµων.
Μιλάει συχνά για τη στάση ζωής που έχει επιλέξει. Ετσι μου δάνεισε την απανταχού «βίβλο» των vegans, το βιβλίο του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ «Τρώγοντας ζώα» (εκδ. Μελάνι) και, ναι, έχω παρακολουθήσει μαζί της δεκάδες βίντεο βασανισμού ζώων σε κτηνοτροφικές μονάδες.
Προχθές βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ άβολη σκηνή. Ημασταν με την Ειρήνη μαζί σε μια φιλική συγκέντρωση. Στον μπουφέ υπήρχε κοκκινιστό, παστίτσιο, λουκανικοπιτάκια, χοιρινό ρολό. Η Ειρήνη, όπως ήταν φυσικό, τα προσπέρασε μεγαλειωδώς και γέμισε το πιάτο της με σαλάτες. Χωρίς να πει τίποτα, κάθισε στον καναπέ και ξεκίνησε να τρώει. «Καλά, αυτά θα φας;» της είπε ένας τύπος από την παρέα κοιτώντας με αποτροπιασμό το πράσινο πιάτο της. «Ναι, είμαι vegan» του απάντησε ήρεμα. Και εκεί ξεκίνησε η σταύρωση. Ενα δικαστήριο με εκείνη στο εδώλιο του κατηγορουμένου. «Το μαρούλι, το καημένο, δεν πονά όταν το κόβεις;». Ο πιο σκληροπυρηνικός της παρέας την έστησε στον τοίχο, βγάζοντας την ετυμηγορία ότι σε λίγο αν συνεχίσει έτσι θα μπει στο νοσοκομείο από αναιμία. Αλλά καθόλου δεν τη λυπάται, αφού επιλέγει να είναι μια «εκκεντρική, με κουκούτσι μυαλό, που θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από τους άλλους».
Για κάποιον λόγο οι vegans εγείρουν πάθη. Το έχω παρατηρήσει πολλές φορές. Σε όποιο άρθρο δημοσιεύεται στο Internet υπέρ του βιγκανισμού είναι αμέτρητα τα υβριστικά σχόλια από κάτω. Μέχρι και η πρόσφατη καμπάνια που πραγματοποίησαν στο μετρό ενόχλησε πολλούς, λες και μπήκαν στο σουβλατζίδικο και τους τράβηξαν το πιτόγυρο από το χέρι. Η φίλη μου εκείνο το βράδυ δεν προσπάθησε να κάνει προσηλυτισμό, απλώς θέλησε να φάει τη σαλάτα της. Ισως προκάλεσε γιατί ύψωσε έναν καθρέφτη επάνω σε εμάς και στις τύψεις μας. Γιατί μέσα μας οι περισσότεροι γνωρίζαμε ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Προς το τέλος της βραδιάς, η οθόνη του κινητού του πιο «βιγκανοφάγου» της παρέας φωτίστηκε. Εκεί δέσποζε μια φωτογραφία του ίδιου αγκαλιά με το αγαπημένο του λαμπραντόρ. Η Ειρήνη για πρώτη φορά ξεσπάθωσε. «Θα έτρωγες ποτέ τον σκύλο σου; Θα τον έγδερνες ζωντανό; Γιατί στην Κίνα το κάνουν, ξέρεις» του είπε. Και τα αίματα άναψαν ξανά…
