Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η περίπτωση του ζωγράφου Φίλιπ Γκάστον (1913-1980) κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην αμερικανική τέχνη του 20ού αιώνα. Οχι δίχως κόπο, καθώς η δική του η ζωή αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στη ζωγραφική, ήταν «A Life Spent Painting» σύμφωνα και με ένα λεύκωμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Laurence King Publishing. Θαύμασε τους ιταλούς αναγεννησιακούς, επηρεάστηκε από τους μεξικανούς μουραλίστας, έγινε ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του μεταπολεμικού κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, προορισμένου να συμβολίσει την ανωτερότητα της αμερικανικής τέχνης απέναντι στον σφιγμένο, απόλυτα ελεγχόμενο σοσιαλιστικό ρεαλισμό της ΕΣΣΔ. Υπήρξε τελικά και ο μοναδικός που του γύρισε την πλάτη για να επιστρέψει στην «παραδοσιακή» αναπαράσταση προκαλώντας την μήνι του συνοδοιπόρου Τζάκσον Πόλοκ. Μόνο που οι θεματικές του Γκάστον δεν αναφέρονταν στην παράδοση, τουλάχιστον όχι σε εκείνη που κάνει περήφανο έναν λαό και προκαλεί τον θαυμασμό για τις αντιλήψεις και συμπεριφορές που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Οι φιγούρες του με τις λευκές κουκούλες στο κεφάλι, σαν να έχουν βγει από ένα κόμικ με ήρωές του οπαδούς της Κου Κλουξ Κλαν σε στιγμιότυπα της κοινότοπης ζωής τους, έφερναν την Αμερική αντιμέτωπη με αλήθειες που δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει ακόμα και σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
