«Οταν το 1905 η Βιρτζίνια Γουλφ ξεκίνησε την εκστρατεία καθιέρωσής της στον αγγλικό εκδοτικό χώρο, η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη μιας σημερινής νέας γυναίκας της μεσαίας τάξης που θέλει να αποκτήσει τη δική της επιχείρηση μόδας στη Σαουδική Αραβία ή στη Γουατεμάλα ή μιας σημερινής νέας γυναίκας στο Σουδάν που θέλει να γίνει χειρουργός». Η προκλητική διατύπωση της Τζίλιαν Γκιλ στον πρόλογο του βιβλίου της «Virginia Woolf and the Women who Shaped her World» (εκδ. Houghton Mifflin Harcourt), που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο, μιας «λοξής» βιογραφίας της εξέχουσας βρετανίδας λογοτέχνιδας, φεμινίστριας και εκλεκτού μέλους του περίφημου «κύκλου του Μπλούμσμπερι» των αρχών του 20ού αιώνα, μπορεί να ηχεί υπερβολική, συνιστά όμως επιτυχημένη αναλογία για το μέτρο της γυναικείας παρουσίας στην εδουαρδιανή κοινωνία. Οι πρωταγωνίστριές της, θείες και αδελφές της Γουλφ, στο πρόσωπο των οποίων αντικαθρεφτίζεται εκείνη και διά των οποίων διατρέχουμε την ιστορία της ζωής της, διαχειρίζονται δεξιοτεχνικά τα του οίκου, αριστεύουν στη φιλανθρωπία, μεγαλώνουν ορδές παιδιών, εμπνέουν πάθη, παραμένουν όμως στη σκιά των ανδρών τους – θεμέλιοι λίθοι της οικογενειακής ευτυχίας, κατά τα άλλα, όμως, αέρινες οπτασίες στον δημόσιο χώρο. Αν και ανάμεσά τους παρελαύνουν προσωπικότητες όπως η πρωτοπόρος της φωτογραφίας Τζούλια Μάργκαρετ Κάμερον, θεία της μητέρας της, είναι η Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941) και η αδελφή της, Βανέσα Μπελ, εκείνες που πρώτες κατάφεραν ουσιαστικά να διαρρήξουν το επιβεβλημένο από το ανδροκρατούμενο περιβάλλον κέλυφος γύρω από τον έρωτα και την επαγγελματική ζωή. Πρέπει να στραφεί κανείς στις γυναίκες αυτές του στενού της οικογενειακού περιγύρου, στη μητέρα της, Τζούλια Στίβεν, στην ετεροθαλή αδελφή της, Στέλλα Ντάκγουορθ, στην πανταχού παρούσα Βανέσα, κατά την Τζίλιαν Γκιλ, για να αντιληφθεί πώς διαμορφώθηκαν οι κλίσεις, οι προδιαθέσεις, οι αντιφάσεις της.
Αυτή η Γουλφ είναι μια Βιρτζίνια που δεν έχουμε ξαναδεί. Τη δεκαετία του 1990 υπήρχε η φροϊδική ερμηνεία του βίου της από τη Λουίζ ντε Σάλβο που υπαινισσόταν πως η κλονισμένη ψυχική υγεία οφειλόταν στο τραύμα της σεξουαλικής της κακοποίησης σε παιδική ηλικία. Τη δεκαετία του 2000 η ευθύνη μετατοπίστηκε στον σύζυγό της, Λέοναρντ Γουλφ, τον οποίο η Αϊρίν Κόουτς υποδείκνυε ως αποτυχημένο σύζυγο, υπεύθυνο για την αυτοκτονία της. Το 2015 η κόρη του ανιψιού της, Εμα Γουλφ, «κανονικοποιούσε» τη μακρινή της πρόγονο ξαναδιαβάζοντας αλληλογραφία και ημερολόγια για να αναδείξει (ουκ ολίγες) στιγμές μιας ευτυχούς καθημερινότητας. Η Γκιλ ανατρέπει το αφήγημα ανεβάζοντας άλλους πρωταγωνιστές στο προσκήνιο, αφήνοντας τη Βιρτζίνια να κοιτάζει από τις κουίντες και τον αναγνώστη να παρατηρεί από την πλατεία τις σχέσεις τους να εξελίσσονται μπροστά του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
